सिक्स्थ सेन्स

२५ जुलै - पुन्हा घरी.

अभ्या ने पाठवलेले ट्युलीप आणि कुणा श्रद्धा चे ब्लॉग्स वाचले.
च्यायला एवढ्या कन्सिस्टंट्ली चांगलं लिहिणं अवघड आहे.
पण ब्लॉग लिहायला लागल्यापासून पहिल्यांदाच एवढ्या आणि चांगल्या कमेंट्स मिळाल्यात.
हे मराठीत लिहायल्या लागल्यामुळे कि चांगलं लिहायला लागल्यामुळे हे माहीत नाही. पण कुणीतरी मी लिहितोय ते वाचतंय हा ब्लॉग लिहाण्यामागचा हेतू सफ़ल होतोय. प्रसिद्धीचा हव्यास आहेच, तो मायक्रो लेव्हल वर का होईना पण पूर्ण होतोय.
माझी बायको मात्र अतीच. तिला काल माझं लिखाण ट्रान्सलेट करून सांगितलं. मग विचारलं मी फार सीरीयस तर लिहीत नाही ना? ती म्हणे - छे. तू छान लिहितोस. मला वाटतं तू पुस्तकं लिहावीस. (म्हणजे ती खरं बोलतिये कि टर उडवतिये हे कळणं कठीण.)

बाबा - एसी माझ्याच फ़्लाइट मध्ये होती!
मग आम्ही जी काय धमाल केली याबद्दल चा तुझा कुठलाही तर्क हा परिस्थितीपेक्षा चांगलाच असणार याबद्दल शंका नाही.

पण मायक्रोसॉफ्ट 'पिकनिक' बद्दल सांगतो.

रेडमंड मध्ये गेल्यावर (रेडमंड हे सिऍटल चं उपनगर - तिथे माझी ही दुसरी सफर) - तर तिथे गेल्यावर १ टक्का गोरे, ०.५ टक्के काळे आणि उरलेले देसी आणि चिंकू दिसतात! इतके कि आता देसी दिसला तर मी ओरडणार म्हटलो आणि ५ मिनिटातच माझा घसा दुखायला लागला. जिकडे तिकडे भटकणारे देसी, साड्या, लुंग्या, गजरे, मुलाकडे रहायला येउन एकत्र फिरायला निघालेले पालकांचे घोळके, नवर्याची वाट बघून 'एव्हनींग वॉक' ला निघालेल्या 'सॉफ्ट्वेअर प्रोफ़ेशनल्स' च्या बायका, टेल्को कपल्स, पोरी बघत फिरणारी देसींची टोळकी, 'जमान्याला न भिता' दिसेल त्या गोरीला भिडणारे ईबीसीडी (ईंडिया बॉर्न कन्फ़्यूज्ड देसी), त्यांच्यावर खार खाउन असणारे आणखी ईबीसीडीज, त्यांनी पार्किंग लॉट मध्ये केलेली बेशिस्त, पायी चालताना सिग्नल न पाळून केलेला 'हमसे है जमाना' चा माज पाहून हसायला आलं. तिच्या *****......

आता नेहमीसारखं तुम्ही माझ्यावर 'देशद्रोही' म्हणून हल्ला करण्या आधी सांगतो - हे वातावरण मला 'ओशो कम्युन' च्या वातावरणासारखंच कृत्रीम वाटलं. माझा देसींवर खार नाही. याच सगळ्या गोष्टी आपण भारतात ऍक्सेप्ट करतो. पर इधर कुछ हजम नही हुआ.

आयोडेक्स आणि डिस्को बरोबर जेवायला गेलो. (हे शब्द माझ्या बायको समोर उच्चारलेत तर माझ्याशी गाठ आहे!). तसे चांगले लोक आहेत. दुसर्या दिवशी त्यांनी घरी बोलावलं. गेलो तर हे स्वत: गायब! मग (चिडून) बायको बरोबर 'यू मी ऍंड ड्युप्री' पाहिला (चांगला पिक्चर आहे - पहा). माझी ग्रॅड स्कूल मधली एक कलीग क्रांती (हे तिचं खरं नाव आहे) आणि तिच्या नवरयाबरोबर रविवारी लंच चा प्लॅन होता. तो तिचा दीर भारतातून आल्याने तिने रद्द केला. (बहुतेक लोक मला टाळतात. एज इट जस्ट मी ऑर .....)
च्यायला गेले ****त. (च्यायला माझ्या वाचकवर्गात अर्ध्या महिला आहेत त्यामुळे शब्द फारच गाळून वापरायला लागतायत.)

शनिवारची ऍक्च्युअल 'पिकनिक' मात्र फारच छान होती.
आय-९० हून एक्ज़िट घेतल्यापासून व्यवस्थीत दाखवलेल्या डायरेक्शन्स, शिस्तबद्ध पार्कींग, मिहिती देणारा, प्रत्येक गोष्टीची बडदास्त ठेवणार लोकांचा ताफा, वेगवेगळ्या देशांतले पदार्थ, दारू (!), पण मला सगळ्यात जास्त आवडलेला प्रकार म्हणजे बॅकग्राउंडला असलेला रांगडा पहाड.

कधी कधी मला जबरदस्त सिक्स्थ सेन्स असल्यासारखं वाटतं. साउथ ईस्ट ओहायो च्या जंगलांत मयुरेश च्या प्रोजेक्ट वरती किंवा माइक बरोबर हॉलो क्रीक मध्ये शिरल्या शिरल्या इथे भयंकर नरसंहार होऊन गेलाय असं वाटायचं - भिती वाटायची. ऍपॅलॅशीयन्स च्या पूर्वेचा ईस्ट कोस्ट मात्र जरा जास्तच माणसाळलेला वाटतो. कॅनडा कोकणातल्या एखाद्या खेडेगावासारखा प्रेमळ वाटतो. कधीही आत न शिरताही सासवडच्या पुरंदरे वाड्याची गूढता आकर्षित करते तशीच नळदुर्गाची ओढही. यातला कुठलाच इतिहास माहित नाही, किंवा असलाच तर अंधूक. पण या जागा ओढ लावतात.
तसंच काहीतरी सिऍटलच्या आजुबाजूचे डोंगर करतात.
पण भिती दाखवत नाहीत.
असं वाटतं कि समोर दिसणारा कुठलाही डोंगर चढून गेलो तर तिथले भिल्लांसारखे इंडियन्स बाणावरती खोचलेलं प्रेम घेउन मिठी मारतील. इथल्या दरीखोर्यांतल्या गोष्टी सांगतील.....म्हणतील - हा दगड 'डान्सेस विथ द वुल्व्ह्ज' चा, हे झाड 'लास्ट ऑफ द मोहिकन्स' चं, तिकडे जाउ नका - तिकडे 'लीजंड्स ऑफ़ द फ़ॉल' चे ऍंथनी हॉपकिन्स आणि ब्रॅड पिट भेटतील. हे असे इकडे या - आणि समोरच्या 'आमच्या' कोकणकड्याच्या शब्दातीत सौंदर्यात नि:शब्दपणे हरवून जा.

दुर्दैवाने आपल्या इतिहासाची कुठे नोंद नाही पण जावळीच्या जंगलात दिवसाढवळ्या रातकिड्यांचा आवाज कान बधीर करत इतिहासातल्या अथ पासून इती पर्यंतच्या माझ्या मातीतल्या माझ्या माणसांच्या अस्मानी सुल्तानी झुंजींची ग्वाही देतो. वासोट्याच्या दरीत, हरिश्चंद्र गडाच्या गुहेत, रतनगडाच्या नेढ्यात, तुंगवडीच्या धुक्यात 'इथे काहितरी होऊन गेलंय' ची, कुणीही कधीही न लिहिलेल्या माझ्य़ा इंडियन्स ची, त्यांच्या सांडल्या रक्ताची जाणीव - दोन वीत भाता दोन बोटं मोठा करते......म्हणजे जे जे काही होतं ते असा रानवट निसर्ग समोर शड्डू ठोकून उभा राहिल्यावर होतं.

याला भिडायला जिगरा पाहिजे.

कदाचित तो ही मला बघुन हेच म्हटला असेल!

ता. क. - हे शेवटचं वाक्य टाकताना हजारदा विचार केला.
पण म्हटलं - भेंडी जगायचं तर शान मधे जगू!
मग व्हैल ते जाइल भें****.