ट्युलीप ने आठवण करुन दिल्यावर लही उत्साहाने लिहिलेल्या माझ्या मागच्या पोस्टचा कंटेंट अभ्याने हाणुन पाडला.
मग वैताग येऊन पोस्टच डिलीट करुन टाकला.
एकतर च्यामारी मागच्या महिनाभरात तीन वेळा आख्खी अमेरिका फिरताना मेघना पेठेंचं 'नातिचरामी' वाचुन डिप्रेशन मध्ये गेलेलो. बायको भारतात, चारपैकी कुठला जॉब घ्यायचा यावर विचार करकरून डोक्याचा भुगा, 'मी जॉब सोडतोय लवकरच' हे सांगितल्यावर खचलेल्या 'दशरथ' ला पाहून मलाच वनवासात जावंसं वाटलेलं, मग नियमीत दारु सुरु करण्याचा अयशस्वी प्रयत्न......
हे सगळं असं ठरवून एकत्र अंगावर आलं आणि ऑफिसमध्ये बसवेना.
बाहेर पडलो.
कोपर्यावरच्या बबनकडून सिगरेट घेतली.
बाहेर सावलीत उभा राहुन सिगरेट मारु म्हटलं तर एक म्हातारा बबन भीक मागितल्यासारखं काहितरी पुटपुटला - त्याला मानेनंच नाही म्हटलं.
तर तो परत मागे येउन त्याच्या आयुष्यातले इथ्यंभूत प्रॉब्लेम्स सांगायला लागला.
मलाही काम-धंदा नव्हता, म्हणुन ऐकत बसलो.
खरं तर निदान त्याला तरी त्याचं मन मोकळं करता येतंय याचंच जास्त बरं वाटलं.
त्याला शेजारच्या चायनीज रेस्टॉरंटमध्ये 'करी चिकन' जेवू घातलं.
परत आलो तर 'रामे' निघालेला.
आज त्याचा शेवटचा दिवस.
जन्मापासुनची पस्तिस-चाळीस वर्ष - अगदी शाळा, कॉलेज, दोन नोकर्या आणि दोन लग्न - बाल्टिमोर मध्ये काढलेला हा सहा फुटी धिप्पाड जिम्नॅस्ट का कुणास ठाउक पण सगळं बेचबाचके बायकोच्या गावाला - कॅनडातल्या ओटावाला - मूव्ह होतोय.
च्य़ायला तो पिंकीला बॅज रिटर्न करत असताना त्याच्याकडे बघवलं नाही.
आज दशरथ सांगत होता कि (डॉ.) सूरी सव्हीस वर्षांनी पहिल्यांदाच भारतात गेलाय! (डॉ.) नेसिक एकदा अजितला म्हणालेला - फॅमिली आणि फ्रेंड्स साठी भारतात परत जाणार असशील तर त्यात काही पॉइंट नाही. कारण फॅमिलीला तू कधीही इकडे आणू शकतोस - रक्ताची नाती कधीच दूर जात नसतात. फ्रेंड्सचं म्हणशील तर - व्हेन यू गो बॅक, दे आर आयदर नॉट देअर ऑर दे आर नो लॉंगर युअर फ्रेंड्स!
च्यायला वाक्य ऐकून अंगावर शहारा आला होता.....
मग सूरी भारतात का गेला असावा?
शिवेवरच्या मरिआईच्या पायावर डोकं टेकवायला, म्हसोबाला नारळ फोडायला, बैलगाडीच्या उरल्या चाकाकडे बघत रडणार्या पोपट्याला बघायला कि दादांच्या काठीने उंची मोजायला?
च्यामायला - करोगे याद तो हर बात याद आयेगी......
पहाट होतिये.
'सेहर' मध्ये अर्शद वारसी म्हणतो कि - सूरजकी पेहली किरणे जब तनपर पडती है, तो मन कि थकान दूर होती है!
बघुयात.
सही!!! "नातिचरामि"..! मस्तच टायटल दिलयेस! :) आणि बबनला "चिकन करी" खाऊ घातलीस? आणि दुखभरी कहानीही ऐकलीस? लोल!! :D मला डोळ्यापुढे द्रुष्य दिसतये! कूल..
ReplyDeleteबाय द वे, नातिचरामि मध्ये म ला पहिली वेलांटी. ;)
ReplyDeleteMama - remember that your problems are that of "plenty"! That's a very good thing! :-)
ReplyDeleteWhile making a decision about which job to take, don't lose the sight of the primary reason why you started looking for one!
Baki malaa tujhe ajun hi ashcharya waaTate ki tu pustake wachun "ajun hi" disturb hou shaktos aani anoLakhi baban lokanna jevu wagaire ghaltos! Frankly, me tar tyachyakaDe Dhunkoon suddha paahile nasate! LahaanpaNi kadhi tari eka pustakaat vaachale hotey - bheek deNara bheek magaNaryaitakach doshi asato mhaNun. Mala paTale hote tey. Ajun hi paTate. Loak wirghaLun bheek detaat mhaNun aaj hi bhaaratasaarakhya deshaat lahan pore akaraN haat paay gamawataat! Bheek magaNarya porachi daya aali ki majhya manaat aadhi to vichar yeto aani haath khishakaDe jaatach naahi!
Btw, Naticharami cha subject lagna baddal asawa ase waaTate... nemake kaay aahe pustakat??
ReplyDeleteabhya - u r right - it was dumb - 'mi' pahilaach paahije. I will make that change.
ReplyDeleteBaba - I agree with you about not giving alms. But I was so disturbed at that moment, that when he came and started talking with me, I really felt good that I could lend him a sholder to cry on. After spending a few minutes with him, he was no longer a stranger!:)
ReplyDeleteAnd ya - I do 'still' get disturbed by reading books and watching movies - Though I dont know if thats a good sign or bad!:)
dadanchi kathi aathawatiye ka ajun
ReplyDeletebaaaaki jara jast lihit ja
ReplyDelete