गणित वगैरे.

काल ठरवलं कि एक गोष्ट नियमीत करायची.
अ‍ॅक्चुअली दोन.
एक आपोआप झाली.
दुसरी विसरलो.
अडचणीत आल्यावरच देवाची आठवण का होते?
देवाचीच का?
कि अडचणीच्या इंटेन्सिटी वर कोण आठवणार हे ठरतं?
मग मित्र/मैत्रीण, भाऊ बहीण, आई-बाबा हे देवत्वाचे टप्पे झाले का?
म्हणजे मग बायको नंतर डायरेक्ट देवच भेटत असावा.
फारसा विचार न करुनही बायकोचं हेच मत असावं.
माझेच पैसे मीच स्टॉक मध्ये गुंतवले.
आता गुंतवले तर रोज बघु त्यांचं कसं चाललंय असं म्हणुन रिमाईंडर टाकलं स्वत:ला कि रोज स्टॉकमार्केट चेक करायचं.
पण रोज हा प्रकार पेनफुल होतो.
म्हणजे किमती रोज वर खाली व्हायच्या त्या होतात - आपण त्या रोज बघुन फरक पडत नाही.
दुसरं म्हणजे - भेंडी विकायचंच नाही तर ’विकलं तर किती येतील’ याचा हिशोब का?
पण च्यायला याचाच हिशोब नेहमीच.
गाडी घेताना रिसेल व्हॅल्यु काय येईल?
घर घेतलं तर किंमत किती वाढेल?
३८ मैल अंतर तीस मिनिटात ताशी ६० मैलाच्या लिमिटने कसं पार करता येईल?
मामा कुठे असतो?
स्पीड कुठे वाढवायचा?
स्पीड लिमिटच्या किती वर अ‍ॅक्सिडेंटची शक्यता किती वाढते?
जी वाढते ती लिनिअर कि लॉगॅरिद्मिक स्केल ने? याचं कुणीतरी इक्वेशन लिहिलं पाहिजे.
आणि मग त्याचं कुणीतरी अ‍ॅप्लिकेशन बनवलं पाहिजे.
म्हणजे मग घरातुन बाहेर पडताना आपोआप स्क्रीन वर पॉप अप विन्डो येईल - भेंडी जायलाच पाहिजे का?
आणि च्यायला पॉप अप, रिमाईंडर, अलार्म, ट्वीट, स्टेटस अपडेट, मेसेज, ईमेल, व्हॉईसमेल याच्या जंजाळात वेळ, अंतर, पैसा, महत्व, गरज, समाधान याची इक्वेशन्स लिनीअर बायलॅटरल कधीच नसताना लिमिट्स, डेरिव्हेटिव्हज आणि काय नाय तर सगळंच जंजाळ इटिग्रेशनच्या पिशवीत कोंबुन बाकी जे उरेल त्याला कॉन्स्टंट म्हणायचं.
म्हणजे मग आपण उद्याच्या पॅराबोलांचे आडाखे बंधायला मोकळे.
आडाखे चुकले कि देव आहेच.
मुक्ताला झोप येत नाहिये.
असं झालं कि ती अंधारात ती चित्र बनवायला लागते.
नाहीतर कविता करायला.
नाहितर तिच्या बाहुल्यांना गोष्टी सांगायला लागते.
हल्ली तिला गणित शिकवतोय.
म्हणजे मग तिलाही इक्वेशन्स ची सवय लागेल.
भेंडी मी वाईट आहे.
काल मित्रांसोबत गप्पा मारत बसलो असताना जेफ आला.
त्याला म्हटलं माझं वय काय गेस कर बरं.
तो म्हणे ४८.
च्यायला मी ३४ आहे म्हटल्यावर तो म्हणे - मी ३४ च म्हणणार होतो, पण तुम्ही लोक हसाल असं वाटल्याने ४८ म्हटलं.
त्याला म्हटलं च्यायला ३४ कुठे आणि ४८ कुठे?
जेफ गंडलाय.
जेफचं गणित चुकलंय.
गणितं चुकलेले लोक सुखी असतात का?
जेफला ३ वर्षांपासुन ओळखतो.
कॉंट्रॅक्टर खड्ड्यात साचलेलं पाणी पंप करुन बाजुला नेत होता.
तिथुन ते पाणी फिरुन खड्ड्यात परत येत होतं.
च्यायला हा सुपीकपणा कुणी केला हे शोधायला गेलो तर एका ट्रकच्या मागे हा धार मारत उभा असलेला दिसला.
त्याचं गणित चुकलंय म्हणलं ना? ते असं.
एनीवे.
तेव्हा तो ५० होता.
पुढच्या वर्षी त्याने लग्न केलं.
त्यानंतर महिन्याभरातच बहुतेक त्याच्या बायकोला कॅन्सर झाला.
पण त्यांचं छान चाललंय.
रोज येतो, मर मर काम करतो, घरी जातो - डोक्याला ताप नाय.
काल रात्री मधुरी आणि तिची आई आणि मुक्ता रात्री बाहेर चक्कर मारायला गेले.
वांगडु आणि मी घरी.
मग तो उठुन रडायला लागला म्हणुन त्याला चंद्राची गोष्ट सांगायला लागलो.
मग म्हटलं ’रात्र सुंदर’ गाऊ.
ते रात्र सुंदर, चंद्र सुंदर ठीके, पण मग रात्र ओला शब्द बिब्द मागायला लागली.
मग त्याला - बाबा रे तुझ्या साठी ट्विंकल ट्विंकल योग्य आहे म्हटलं.
गणपतीत कधितरी मुक्ताला गणपतीची गोष्ट सांगितली कि गणेशाची अम्मा शॉवर घेत असताना त्याचे बाबा बाथरुम मध्ये जायला लागले.
त्याने जाऊ दिलं नाही म्हणुन - त्यांचं नाव शिवा.
तर त्यांनी म्हणुन त्याचं डोकं कट केलं.
आणि मग हॉस्पिटल मध्ये दुसरं डोकं नसल्याने डॉक्टरांनी त्याला हत्तीचं डोकं लावलं.
आणि मग आपण त्याला गणपती बाप्पा म्हणायला लागलो.
हो तो बेबी एलीफंट होता.
नाही तो ऑलरेडी मेलेला होता.
दोन मिनिटं विचार करुन मुक्ता म्हणाली कि अम्मा शॉवर घेत असताना मी बाथरुमपाशी उभी रहाणार नाही!
पोरं पण ना....
पण यु ट्युबवर शोधुन रात्र सुंदर सापडलं नाही.
लोकप्रिय संदीप खरे बराच सापडला - पण तो पोकळ होता.
हल्ली तर त्यातही रिमिक्स प्रकार आलाय.
म्हणजे त्याचं असं ना - कि कुणाची तरी आई बहीण मित्र मैत्रीण खांदा किंवा मानदुखीच्या वेदनेनं तडपत असताना कुणीतरी विचार केला असणार कि च्यायला एवढं शिकुन माझा उपयोग काय? म्हणुन मग त्या माणसाने कुठलातरी बाम वगैरे शोधुन काढला असणार. मग फार विचार करुन अत्यंत योग्य असं किंवा ’हु गिव्हज अ फक’ म्हणुन फेकलेलं ’झंडु बाम’ असं नाव त्या माणसाने दिलं असणार. मग ते प्रसिद्ध वगैरे झालं असणार. मग दुसर्या तिसऱ्या पिढीत कुणीतरी एकावर एक फ्री अशी स्किम किंवा ’रस्त्यात खड्डा, खड्ड्यात पाय, खिशात झंडु बाम, घाबरतो काय’ असं काहितरी ब्रीदवाक्य बनवलं असणार. अ‍ॅड एजन्सीमध्ये लोक इक्वेशन्सना कवितेत मांडत असावेत काय? संदीपला विचारायला पाहिजे. कारण त्याची गाणी आणि तो - हल्ली जाहिराती वाटायला लागलेत.
एनीवे.
तर हे असं अती होतं.
मानदुखीवर डॉक्टरने काल नारकॉटिक्स सबस्क्राईब केली.
त्याला म्हटलं च्यायला असलं डेंजर मी कधी काही घेतलं नाही.
सतीश म्हणे अरे लग्न होऊन सहा वर्षं झाली ना?
मग नारकॉटिक्सनेही फरक पडणार नाही.
चमच्या चमच्याने बधीरपणा तुला भरवण्यात आल्याने तु संत झालायस!
त्याला जाम हसलो.
आज एकापाठोपाठ एक तीन गोळ्या घेउनही ढिम्म परिणाम नाही.
उद्या आपण नारकॉटिक्सची भाजी करु.
आज बास.