आमचे बाबा आणि मी....

काल रात्री आई-बाबा इथे पोहोचले.
आता इथे म्हणजे - सिऍटल मध्ये.
आय मीन - सुरुवातीला लिहायला लागल्यावर वाचणाऱ्यांना माझ्याबद्दल किती माहिती आहे, आणि मग काय ऍझ्युम करायचं आणि काय सविस्तर सांगायचं याची कल्पना होती. म्हणजे अभ्या बाबा सोडुन कुणालाच काहीच कल्पना नाहिये याची कल्पना होती.
च्यायला कल्पना हा शब्द आता दातात अडकला.
चघळताही येईना आणि काढताही.
आता कुणाला कशाची किती कल्पना आहे या विचाराने गढुळ व्हायला लागलंय.
तर -
आई-बाबा इथे - म्हणजे सिऍटलला पोहोचले.
का कुणास ठाऊक - मित्रांशी बोलताना मी माझ्या बाबांना ’बाबा’ म्हणतो.
प्रत्यक्षात पप्पा.
म्हणजे मी सुरुवातीला त्यांना प्रत्यक्षात पण बाबा म्हणायचो, पण रंजु त्यांना सुरुवातीपासुनच ’पप्पा’ म्हणायला लागला - मग मी पण रीतसर ’प्रवाहाची दिशा ओळखुन’ नामोच्चारणात बदल केले.

बाय द वे - हे लिहायला घेतलं होतं - पण मूड गेला म्हणुन फेकुन दिलं -

"मेमरी म्हणजे काय? स्मरणशक्ति? कशाची?

मला हा कागद हातात जाणवतोय. हे बेड. ही अंगावरची चादर. उजव्या बाजुने लॅम्पचा प्रकाश येतोय तो जाणतोय. या क्युबिकल शेपच्या रुम मध्ये माझ्या डायगॉनली ऑपॉजिट कोपर्यात पडलेला अंधार जाणवतोय. बाहेरचा गाड्यांचा आवाज ही. मग माझा मीच स्वत:ला का जाणवत नाहिए? मी इथे कसा आलो हे मला का आठवु नये? कसा आलो? कधी? आणि हा कोरा कागद माझ्या हातात कसा?
उजव्या बाजुला लॅम्प. त्याच्याखाली ड्रॉवर्स. पहिल्यात बायबल. दुसऱ्यात - भेंचोत! पिस्तुल!!
डोक्यात कारंज्यासारखं सर्रकन रक्त उसळवणारं, ठोका चुकवणारं, काळं तुकतुकीत पिस्तुल!
जड असेल? डॉक्टरने छातीवर ठेवलेल्या स्टेथोस्कोपसारखं धक्कादायक गार? आणि खेळण्यातलं वाटावं एवढं हलकं? खरं असेल? यात गोळी कशी भरतात? आणि हातात कसं धरतात? हे असं? एवढं हलकं एवढं छोटं पिस्तुल असं दोन हातात - समोर!
आणि असं केलं कि मृत्यु आपल्या हातात? आणि आपण यम? च्यायला नुसतं बोट हलवलं कि - मख्खन!
च्यायला जाऊदे - ठेऊन देऊ. आपल्याला काय करायचंय त्याच्याशी! उगीच ज्याचं असेल तो आला तर विचारायचा - तु कोण? हात कशाला लावला म्हणुन.
च्यायला - मग पोपट!
मी कोण?
मला काही आठवत का नाहिये?
मेमरी म्हणजे काय? स्मरणशक्ति? कशाची?"

सध्या नाना पाटेकर ला घेऊन एक पिक्चर लिहायचा विचार आहे!
यावर मीच पोट धरधरुन हसायला पाहिजे. म्हणजे हल्ली ज्या रेट ने खातोय त्याने थोड्याच दिवसात पोट (धरता येईल एवढं) वाढेलंही, शिवाय मी नानाला ओळखत वगैरे नाही आणि मी कधी कुठला पिक्चर काय एक गोष्टही कधी लिहिली नाहिए - पण नानाला घेऊन पिक्चर लिहायचा विचार चालु.

बर तर सांगत काय होतो तर -
सूर्य उगवला प्रकाश पडला गंगु गेली पाण्याला....
तिथे तिला कोण भेटलं?
आई-बाबा!
आई-बाबा तिला काय म्हणाले?
’कोलंबस कोलंबस - छुट्टी है आयी....’
याआआआआक - हे जरा जास्तच होतंय.

तर - काल आई बाबा इथे आले.
इतक्या दिवसांनी त्यांना भेटल्यावर ’कुछ पानेके लिए’ द्यावी लागणारी किंमत देवाने एका मिनिटांत खाट्‍कन वसुल केली. आजी-बाप्पुंना ’वयस्कर’ शिवायच्या कुठल्या वयांत पाहिलं नव्हतं. तसंच आई-बाबांना ’तरुण’ शिवाय कुठल्या वयांत.....

मी अमेरिकेत रहातो.
त्यामुळे मला एकटं-दुकटं रहायची, जनतेला सोयीस्कर दुर ठेवायची, आणि माझ्याच विश्वात रमण्याची सवय जुनी. आता दोनाचे चार आणि (आई-बाबा आल्याने) चाराचे आठ झाल्यावर मूड्स ची लांबी रुंदी खोली - कमी होणार आहे अशी काहितरी विचित्र जाणीव झाली. चांगली गोष्ट म्हणजे माझे डिप्रेसिंग मूड्स फार काळ टिकणार नाहीत.

तर - आई-बाबांना घेऊन घरी आलो.
दोघांनाही रंजुचं (भारतात) जेवण खालंय कि नाही याची काळजी.
शेवटी ती त्याच्याशी फोनवर बोलल्यावरच मिटली. अजुन माधुरीची आणि त्यांची ओळख होतेय तर - मराठी, हिंदी, इंग्लिश - अशा उड्या मारत गप्पा चालु झाल्या.
कुठुन तरी डायरीचा विषय निघाला - तर त्यांना म्हटलं - तुमच्यासाठी डायऱ्या आणल्यात. (च्यायला आपण मराठीत डायरीज का म्हणत नाही? असो.) इथे आहात तोवर काही लिहावंसं वाटलं तर लिहीत रहा. तर त्यावर पप्पा म्हणाले ’अरे तुझा तो मित्र कोण - कुलकर्णी?’
’अभ्या - अभिजीत कुलकर्णी!!’
’अरे काय झकास लिहितो तो!! तु का नाही त्याच्यासारखं लिहित?’
यावर माझी (पायाची) दाही बोटं तोंडात!
’पप्पा! असं काही नाही - तो चांगलं लिहितो, पण मी पण चांगलं लिहितो.’
’पण त्याचं लिखाण कसं ’रिच’ वाटतं!’
यावर आता मला पायाचे - घोटा, टाच वगैरे अवयव तोंडात जाणवायला लागले! :))
च्यायला अभ्या - तुझ्या लिखाणाला आता माझ्या घरात फॅन्स!
आणि माझं लिखाण माझी ’सख्खी’ बायको पण वाचत नाही!

आता हे लिहुनपण आठवडा झाला.
२-३ पॅरेग्राफ्स एकदोनदा लिहिले पण आठवड्याभरापुर्वीची लय पकडणं एकंदर अवघडच.

परवा पप्पांचा फोन आला ऑफिसमध्ये.
म्हटलं ’कसे आहात? जेवण वगैरे केलंत का? कुठला पिक्चर बघताय?’
तर पप्पा म्हणे - ’अरे आम्ही बेलव्ह्यु मधुन बोलतोय.’
मी उडालोच! बेलव्ह्यु आमच्या शेजारचं गाव/सबर्ब/किंवा जे आहे ते - पण चालत जाण्याएवढं जवळ नक्कीच नाही!
तर पप्पा म्हणे - ’अरे त्यात काय? खालच्या बस स्टॉपवर आलो. तिथुन येईल ती पहिली बस घेतली, मग शेवटच्या स्टॉपला उतरलो! मग ड्रायव्हरने सांगितलं कि हे बेलव्ह्यु!!’
’अहो पप्पा पण....’
’अरे गम्मत ऐक - आम्हाला माहितच नव्हतं कि इथे बसमध्ये पर्फेक्ट चेन्ज लागतं - आम्ही दहा डॉलर दिले तर ड्रायव्हर म्हणाला - असु दे, सुट्टे नाही तरी बसा. मग आम्ही स्टॉपला उतरल्यावर पैसे सुट्टे करायला इथल्या बॅंक मध्ये गेलो.’
’बॅंकमध्ये! अहो पप्पा, इथे असं कुठेही.....’
’तर तिथे आम्हाला तिथली असिस्टंट मॅनेजर भेटली. तिचं नाव स्वाती! मुंबईची निघाली!! मग तिच्याशी आम्ही गप्पा मारल्या!’
ऍपॅरन्ट्ली - या स्वाती नावाच्या (मराठी) बाईंनी माझ्या आई-बाबांच्या तिसऱ्या दिवशीच्या धाडसाचं अमाप कौतुक करुन त्यांना बेलव्ह्युची ढोबळ माहिती दिली. सुट्टे पैसे वगैरे दिलेच, पण त्या कुठे रहातात, इथे किती वर्ष झाली आहेत, मुली काय करतात, जॉब किती वर्ष झाला, ग्रीन कार्ड - वगैरे बित्तंबातमी दिली.
त्यांनी जेवढी माहिती दिली त्यावर आमचे पप्पा म्हणजे लगेच - ’अरे दाद्या, इथली बॅन्किंग सिस्टिम पण आपल्या सारखीच आहे! फक्त इथे इंटरनेट चा वापर जास्त - एवढाच फरक. बाकी सगळं तेच!’
आता माझ्यावर - ’पप्पा - तुम्ही त्या बॅन्केत जॉईन वगैरे तर नाही झालात ना!’ म्हणायची वेळ आली होती! म्हणजे पप्पांचे ऑफिसर्स आणि अकाऊन्टन्ट्स गोव्याहुन इथे फोन करुन ’सर, बाठे साब से एक प्रॉब्लेम डिस्कस करना था’ म्हणणार आणि पप्पा इथे - या बिल गेट्स नामक माणसाला साधं ग्रॅजुएट होता नाही आलं, कर्ज फेडण्याची गॅरन्टी काय - याचा विचार करत बसणार!
म्हटलं ’पप्पा - आता आहात तिथेच थांबा - मी तुम्हाला न्यायला येतो.’
’अरे कशाला? हे काय आम्ही स्टॉपवरच आहोत. इथुन २३३ पकडली कि डायरेक्ट घरी!’
’बर पप्पा - आता तिथे आहातच तर समोर एक कन्स्ट्रक्शन चाललंय ते दिसतंय का?’
’समोर म्हणजे?’
’म्हणजे स्टॉप वर उभं राहिलं कि दोन दिशांना दोन मोठ्‍या बिल्डिंग्ज चं कन्स्ट्रक्शन चाललेलं दिसेल.’
’खुप खोल गेलेत रे पण बिल्डिंग बांधायला!’
’हो - ते अंडरग्राउंड पार्किंग - त्या दोन्ही बिल्डिंग्जची फाऊंडेशन आम्ही डिझाईन केली. डीप फाऊंडेशन ही आमची स्पेशालिटी! बरं बस किती वाजता आहे माहिती आहे ना? चुकू नका. आणि तो सेलफोन आहे ना बरोबर? फोन करत रहा!!’
त्यानंतर दीड तास त्यांचा पत्ता नाही!
फोन केला तर ’आलोच’ म्हणाले.
मग अर्ध्या तासाने आले.
म्हटलं - एवढा वेळ कसा लागला?
तर म्हणे - ’अरे चुकुन २३२ पकडली. म्हणजे २३३ येत नव्हती, मग २३२ आल्यावर ड्रायव्हरला विचारलं आपल्या रोडवर जाते का? तर तो हो म्हणाला. पण ती तुझ्या ऑफिसशेजारच्या कॉर्नरपासुन भलतीकडेच वळाली. मग डोंगराडोंगरातुन जात राहिली. मग ड्रायव्हर म्हणाला - हा तुमचा रोड!’
’बापरे! मग?’
’मग काय? मग आम्ही रस्ता क्रॉस करुन उलट्या डायरेक्शनला आलो. मग जी बस आली त्या ड्रायव्हरला म्हटलं - बाबा रे, आम्हाला इथे जायचंय - तुझी बस जाते का? तर तो म्हणे - ऍक्चुअली मी घरी चाललोय, माझी शिफ्ट संपली. पण मी जाता जाता तुम्हाला घरी सोडतो.’
’पप्पा!’
’अरे त्यात काय?’
मग आमच्यात जे ’बाप-बेटा’ डिस्कशन झालं ते इथे लिहिलं तर माझी (पुन्हा एकदा) खरडपट्टी होईल! :))

बऱ्याचदा बऱ्याच लोकांना मी एक विक्षिप्त माणुस वाटतो (आणि तो मी आहे ही). पण वैयक्तिकरित्या मी माझ्या बाबांएवढा धमाल विक्षिप्त माणुस पाह्यला नाहिये. मला मागचे सहा वर्ष अमेरिकेत काढुनही बसने वगैरे जायचं म्हणजे दडपण येतं. मग मी ट्राफिकवर चरफडत पंधरा मिनिटाच्या रस्त्याला तासभर घालवतो. आणि यांना जुम्मा जुम्मा आठवडा नाही झाला तर इथल्या बसेस ची व्यवस्थित माहिती! परवा पाईक प्लेस मार्केटला गेलो तर तिथे एक गुबगुबीत भिकारी अंगाला फुगे वगैरे बांधुन आणि हरतर्हेच्या झिरमिळ्‍या लावुन भीक मागत होता. त्याला बघुन आम्ही हसलो वगैरे इथपर्यंत ठीक, पण पप्पांनी मस्तपैकी त्याच्याकडे जाऊन शेक-हॅन्ड वगैरे करुन त्याच्याबरोबर फोटो वगैरे काढुन घेतला! फोटोत दोघेही अगदी जुन्या मित्रांप्रमाणे हसताना दिसताहेत!
त्यांचा फंडा म्हणजे - हे काय? घरातुन निघायचं, गाडीत बसायचं, तु दाखवशील ते बघायचं आणि परत यायचं? त्यात काय गंमत? खरी गंमत चुकण्यात, शोधण्यात, अनुभवण्यात, भरकटण्यात, अनोळखी लोकांशी ओळखीचं बोलण्यात असते!
त्यांचा हा फंडा ऐकल्यावर - ’पप्पा! मी पाचवीत असताना सायकलवर शाळेत जायचा हट्‍ट धरला होता - तेव्हा एक्झॅक्टली हेच म्हणालो होतो!’ असं म्हणायचा मोह झाला होता, पण तो मी आवरला.

काल ते डाऊनटाऊन, वॉटरफ्रंट वगैरे फिरुन आले.
कसे गेलात विचारलं तर - अरे त्यात काय? २३३ ने बेअर क्रीक ला, तिथुन ५४५ ने सरळ डाऊनटाऊन. नाहीतर बेलव्ह्युला जाऊन पण जाता येतं.
बरं ही माहिती कशी मिळाली तर - ’गुगल’ आहे ना! सगळी टाईमटेबल आहेत त्यावर.
आता मला झिणझिण्या जाणवायला लागलेल्या.
म्हटलं - छान. आता इथुन पुढे आम्ही सिऍटलमध्ये कुठे चुकलो कि तुम्हाला भारतात फोन करुन विचारतो - पप्पा...घरी कसं जायचं? :))

स्टारबक्स मध्ये एवढ्या चित्रविचित्र नावाच्या कॉफ्या असतात कि मी माधुरीला ऑर्डर करायला सांगतो. आई-पप्पा रोज नविन कॉफी ट्राय करतात. (कुठलीही कॉफी पुरेशी गोड नसते हाच फक्त प्रॉब्लेम). क्रीम आणि हाफ ऍन्ड हाफ कि आणखी काहीतरी मधला फरक त्यांनीच मला समजावुन सांगितला!
जाऊ दे! आता मी माझ्या अज्ञानाचं आणखी प्रदर्शन करणं चांगलं नाही.
मग आता मी पण आई-पप्पांना अमेरिका दाखवण्याच्या फंदात न पडता त्यांच्या सोबत अमेरिका शोधण्याचा विचार करतोय.
त्यांच्या नजरेतुन मला ती वेगळी दिसायलाही लागलिये. म्हणजे आमच्या खालच्या प्राण्याने (!) - पक्ष्यांना दाणे आणि पाणी वाढण्याची कशी सिस्टिम केलिए, तिथे कुठकुठले पक्षी येतात, आमच्या अपार्टमेंट कॉम्प्लेक्स मध्ये देसी किती, सकाळी मुलांना सोडायला जाणाऱ्या पालकांशी त्यांच्या कशा ओळखी होताहेत वगैरे....

हे इथवर लिहुन झाल्यावर विचार केला कि आता या पोस्टला टायटल काय द्यावं?
परवा जेवुन झाल्यावर बडीशेप खात डायनिंग टेबलवर आमच्या गप्पा चाललेल्या. मी माधुरीला मराठी शीक म्हणुन पिळत होतो. तर ती म्हणे तुम्ही लोक काय बोलताय हे कळण्याएवढं मराठी कळतंय मला, मग आणखी का शिकायचं?
म्हटलं - बाकी काही नाही तर माझा ब्लॉग वाचायला लागशील!
तर त्यावर तिने डायरेक्ट पप्पांनाच विचारलं - हा जेवढ्या उड्या मारतो तेवढं खरंच चांगलं लिहितो का हो?
मग पप्पांनी बडीशेप चघळत, टेबल क्लॉथकडे पहात तब्बल ५-७ सेकंद विचार केला!
तोवर मी गॅसवर!!
मग शांतपणे म्हणाले - ही नीड्स इम्प्रुव्हमेंट!
झालं - आता बायकोच्या हाती नविन कोलीत.

घरी फोन केला - काय चाललंय विचारायला.
आई म्हणे - अरे आत्ताच ’सेंट ऑफ अ वुमन’ पाहुन झाला आणि पप्पा तुझा ब्लॉग वाचुन दाखवताहेत आणि मी ऐकतिए.
झालं!
मी ब्लॉगला ’आमचा बाप आन मी!’ असं नरेन्द्र जाधवांच्या पुस्तकांचं अपभ्रंशीत नाव देणार होतो. पण मग मला पप्पांच्या एका फोनची आठवण झाली.
पहाटे तीन वाजता पप्पांचा फोन.
’अरे तो तुझा ’हजाम’ नावाचा लेख वाचला. काय सुंदर लिहिलायस रे तो!’
अमिताव घोष म्हणतो कि कुठलाही लेखक हा गुदगुल्यांवर जगतो. मग मी पण (ताड्‍कन) उठुन वगैरे बसलो. मग म्हटलं - ’हजाम इज ओ.के., तुम्हाला आणखी काय आवडलं?’
’बाकीचं ठीक आहे, थोडे शब्द वगैरे बदल पण.’
च्यायला झालं - आता घरातुनच सेन्सॉर.
तरी बरं - बायकोला मराठी येत नाही!

आता आधीच्या अमेरिकेबाबतच्या फंड्यांना छेदत ब्लॉगबद्दल ’शोधण्या’ ऐवजी ’दाखवण्याची’ सुरुवात करायला हवी....