अझेलिया

आज तर मी काहिसा उदास
सखे तु ही मंदशी हास
सावळी धरती घुमट वरती
निळं भरलं अथांग आकाश
आपण काहिही बोलतो ना तासन तास

च्यायला सगळ्याच कवितांतल्या सगळ्याच ओळी आवडायलाच पाहिजेत असं काही नाही. आणि शिवाय एक ओळ नावडल्याने आख्ख्या कवितेचाच जीव घ्यावा यालाही काही कारण नाही.

आठ वाजता झोपल्यावर माणसं उठतात कधी आणि करतात काय?

बारटेंडरला फोन दिला चार्ज करायला आणि माझी मलाच भिती वाटायला लागली. म्हणजे भिती असं नाही, पण करायचं काय असा प्रश्न पडला. च्यायला लिहिता येत असताना काय करायचं हा प्रश्न पडायचं काही कारण नाही .
आता हे सगळं लिहुन या बारटेंडरलाच द्यावं.
साकी....
प्याला....
आणि तिलाच विचारावं कि बाई दारु तु दिलीस, पेन, पेपर तुझाच. आता काय खाऊ तुच सांग.
तिनं सांगितलं.
म्हणजे ऑप्शन्स दिले.
मग हे नको, ते नको करत न्युयॉर्क स्टेक निवडला.
आता या सगळ्या प्रकारात तिने दिलं किती आणि मी घेतलं किती आणि काय याचा हिशोब केला तर...च्यायला घंटा मीच उरतो!
पुर्णस्य पुर्णमादाय पुर्णमेवावशिष्यते
- याचा अर्थ घंटा!
ती, मी, वगैरे असलं काही रिलेशन नसतंच.
आपले आपणच असतो.
सगळीकडेच.
आपल्यातनं आपले आदाय
आपले आपण उरस्यशे!
भेंचोद आपल्याला दुसऱ्याने काढलेलं आपलं, तुपलं, कशाचंही चित्र भारी वाटतं.
च्यायला चित्र चित्र म्हणजे या लिखाणापेक्षा वेगळं असतं का?
इकडचे तिकडचे तुकडे.
थोडीशी डागडुजी.
थोडीशी अब्रुमिमांसा.
खाली लफ्फेदार सही.
भेंचोद घ्या आणि मोजमापा आपापली लायकी, धुडकावा, ओळखा, भिरकावा, वेडे व्हा नाहीतर आई घाला.
पासपोर्ट साईजचा फोटो चौकटीत मावत नव्हता म्हणुन चौकट वाढवत गेलो आणि मर्यादाच दिसेनाश्या झाल्या.
मग भलतंच एकटं वाटायला लागलं.
पण इतरांच्या चौकटींचा हेवा वाटावा इतकंही नाही.

जेवण आलं.
ते इतकं सुंदर दिसल्यावर त्याचा फोटो न काढता ’वदनी कवळ घेता’ म्हणावंसं वाटेतो संस्कृती जिवंत आहे!

कि चौकटही?