गुरूवार, २० जुलै - बाल्टिमोर एअरपोर्ट.

गुरूवार, २० जुलै - बाल्टिमोर एअरपोर्ट.

अभ्या, बाबा -

सीऍटल ला चाललोय. एयरअपोर्टवर येताना युनाटेड चा मेसेज की फ़्लाइट कॅन्सल आणि उद्या या.
च्यायला असा राग आला - भांडलो, मग त्यांनी आज संध्याकाळच्या फ़्लाइट वर स्टॅंडबाय ठेवलंय. इथे एयरर्पोर्ट वर गोट्या खेळुन कंटाळा आला, मग म्हटलं चला काहीतरी लिहावं.

मागच्या वेळेस माधुरी ला सोडायला आलो होतो, पहाटे पहाटे चेक-ईन करताना फार लाईन नव्हती. बोर्डिंग पास चेक करताना तिथली फ़टाकडी "बबन" म्हणाली - मी तुला इथे पाह्यलंय, तु बऱ्याच वेळा इकडे येतोस ना?
असली व्ही आय पी ट्रीटमेंट बघून मला अगदी भरून आलं.....पण बायकोचे वटारलेले डॊळे निरोप घेताना भरायला लागले तसा (सावरून) म्हणालो - छे छे, तो मी नव्हेच!
च्यायला आज बळं कुठे दिसत नाहिये ती....

उद्या इंटरव्ह्यू आहे, आणि मला टेंशनंच येत नाहिये.
स्व्त:चेच शब्द इथे स्क्रीन वर बघताना (मराठीत) एकदम पब्लिश झाल्य़ासारखं वाटतंय.

आज अभाच्या ब्लॉग वर रिप्लाय टाकताना ज्या कवितेच्या ओळी टाकलेल्या ती पूर्ण कविता अशी -

धगधगत्या त्या मशाली वरती
मी ही वात पेटवून घेतली.
अप्रुपाचा हुरुप होता
हुशारलो, फुशारलो
कधी कधी आच लागुन
आतल्या आत शहारलो
मशालीचा आदेश आठवून माझा मीच सावरलो
आदेश होता -
प्रकाशाचा कैवार घेवून अंधाराशी वैर करा
धावून जा वार्य़ासारखे तुटून पडा तार्य़ासारखे

उंबर्य़ाबाहेर पाउल टाकलं मनामध्ये आण स्मरून
अडीच वीती भात्यामध्ये एक मूठ वादळ घेउन
अन हातामध्ये थरथरणारी माझी इवली ज्योत तेवून.
उतणार नाही मातणार नाही
घेतला वसा टाकणार नाही.

कधी कधी कुठून कुठून धावून येते बर्फ़वादळ
आग्नेयाचे वायव्याचे द्वंद्व सुरू होते तुंबळ
इवली दिवली सांभाळताना उडते माझी तारांबळ
पण तत्स्वितू: स्मरण - करता कुठुनसे येते बळ
प्रकाशयात्रा सुरु होते समोर ध्रुव ठेउन अढळ.

अंधारातही लुकलुकणारे काजवे कधी खुणावतात
हिरवा पिवळा उजेड दाखवीत दिमाखात गुण्गुणतात
वादळाला भीत नाही अशी शेखी मिरवतात
जडावलेला वेडा जीव काजव्यांवरती लुब्ध होतो
रसरशीत तेजोगर्भ हाती असून विसरून जातो
पण उजाडण्यापुर्वीच जेव्हा त्यांचा उसना उजेड संपतो
तेव्हा सत्य कळुन चुकते
त्यांचे तेज वांझ होते
यात्रा पुन्हा सुरु होते.

प्रकाशातही जपलेली माझी इवली ज्योत पाहून
मोहरलेले पतंग येतात गुंजन करीत कुठून कुठून
याहून मोठे तेज त्यांनी पाहिले नसते आधी कधी
म्हणून जातात वेडावून
प्रकाशकांक्षी पतंगांचे सोनपंखी रूप बघून
बिनदिक्कत अर्पणाची त्यांची आतूर उर्मी बघून
कळत नकळत लळा लागतो
यात्रा थांबते मुक्काम वाढतो.

पण दुरून कुठून येतो पुकार
खोल आतून उठतो हुंकार
'भासाचा का घेतोस ध्यास?
पतंग जळेल विझेल वात.
मीलनाचे सूख कसले
चिरंतनाच्या अंधारात?
पतंगाचे प्रेम सत्य पण ज्योत जळणे त्याहून सत्य'

ज्योत पुन्हा उजळते
यात्रा पुन्हा सुरु होते.

ऐकले आहे कुणाकडून
हलाहलाचा वारसा मिळतो
अमृताच्या पुत्रांसाठी
देवपुत्र व्हायचे असेल -
कंठातच ताना जिरतील
ओठांआडच गाणी विरतील....

पण कुणास ठावूक असेही होइल -
गाणे गाणे स्फ़ुरत राहील
स्फ़ुरता स्फ़ुरता गीताला त्या
हलाहलाचा डंख मिळेल तांडवाचा ताल मिळेल

एवढे एक माहित आहे -
समीधेच्या जन्मा गेलो
इंधनाचे धन माझे
ज्वाळेमध्ये हसू बघते
चंदनाचे मन माझे.

एक मात्र नक्की
जातकुळी सुटणार नाही
यात्रा काही थांबणार नाही
पेटली ज्योत विझणार नाही
पेटली ज्योत विझणार नाही.

च्यायला शाळेत शिकलेली कविता बहुतेक पूर्णपणे आठवतीये.
ती बहुतेक वेळा नको तेव्हाच आठवते आणि 'कुठे जात आम्ही पुढे काय आहे?' सारखे प्रश्न विचारते - जसे आज अभ्याने विचारले. त्याल आणि बाबाला येड्यात काढलं, पण तो प्रश्न मला पडलाच नाहिये असं नाहिये.
फक्त अमेरिकेत आल्यापासुन अशा वांझोट्या प्रश्नांना गरजेपेक्षा जास्त भाव देणं बंद केलंय.

च्यायला आता हे काय?
हे पण प्लेन २० मिनिट लेट. त्यात ७५ लोक स्टॅंडबाय वर - शिकागो मध्ये वेदर खराब असल्याने माझी आख्खीच फ़्लाईट कॅन्सल झालेली.....
ही मिळाली तरी शिकागोत जाउन पुढच्या फ़्लाईटसाठी मगझमारी करा, जाउदे फार विचार करायचा नाही. लिहीताना मजा येतेय ना - चालू द्या.

पहिल्या जॉब च्या वेळेस जॉब मिळेल का - ही काळजी होती.
आता तो घ्यायचा कि नाही हा प्रश्न आहे - म्हणजे छानच!

च्यायला १० मिनिटांपुर्वी समोर येउन बसलेली एसी कुठे गेली ? (एसी म्हणजे अप्सरा कॅटॅगरी, इतर म्हणजे एमसी आणि बीसी - माल कॅटॅगरी आणि बायको कॅटॅगरी!) आणखी एक - कुठली सुंदर पोरगी कुठल्या हजामा बरोबर फिरताना पाहिली (च्यायला त्या पोरींना असे हजाम कुठून मिळतात काय माहीत? आम्ही काय मेलो होतो?) कि ते भाउ बहीण आहेत असं समजावं. (म्हणजे आपली जळजळ कमी होते.)
अर्थात - हे फक्त विनोद आहेत. माझं माझ्या बायकोवर १०० टक्के (म्हणजे जे काय असेल ते) प्रेम आहे आणि मी कुठल्या (सुंदर) पोरीकडे बघतही नाही.

ही एसी कुठे गेली.....

चला तिला एक छान नाव देउ.
अरे हो - हे सांगायचंच राहिलं - असी म्हणजे नितांत सुंदर अप्सरा. जिच्याबद्दल 'माल' आणि 'बायको' या दोन्ही प्रकारचे विचार होवू शकत नाहीत. थोडक्यात जिला पाहिल्यावर 'अपली लायकी नाही' हे आपल्याला कुणी न सांगताही पटतं, ती म्हणजे ती एसी!
एसी च्या बरोबरची (जी कुठल्याच कॅटॅगरीत बसत नाही) एक मासिक वाचत बसलिये.
मागच्या पानावर.......
एसी आली, एसी आली.....

च्यायला पळत पळत आली आणि बॅग घेउन गेली.