स्पॅघेटी ते बरिटो 'बोल'

वीकेंड चांगला गेला.

शुक्रवारी मीच अजित ला म्हटलेलं कि घरीच जेवू. बटाट्याची भाजी करीन.
तो सहाला निघाला पिट्सबर्गहून, पण मला ऑफ़िसमधून निघता निघता आठ वाजले. तिथुन पुढे (मागच्या महिन्याभरात न केलेली) ग्रोसरी, मग तांदुळ विसरलो म्हणून परत हेलपाटा, घरी येउन बटाटे उकडायला ठेवले तेवढ्यात लक्षात आलं कि (माधुरी ने वारंवार आठवण देउनही) टोमॅटो प्युरी राह्यली. तोवर हे लोक बेल्टवेवर पोचलेले. अजित 'चिपोटले' मध्ये जाण्यात फार उत्सुक नव्हता. देसी रेस्टॉरंट मध्ये मी. अजितला जबरा भूक लागलेली. घरही आवरायचं होतंच. मग म्हटलं उगीच घाई करण्यापेक्षा पटकन होईल अशी स्पॅघेटी करावी. (न विसरता आणलेली) बिअर आणि स्पॅघेटी मस्त बेत होइल.

हल्ली मी स्पॅघेटी छान करायला शिकलोय. पुर्वी नूडल्स सारखी करायचो. फूड नेटवर्क वर बघून बघून बर्याच सुधारणा होतायेत. छोट्या छोट्या गोष्टी असतात - फोडणी टाकुन कांद्याच्या आधी ढोबळी मिरची थोडी बारीक चिरुन फ्राय करायची. मग थोडा मोठा कापलेला कांदा (लांब नव्हे, मोठा) थोडा कच्चा राहिल असा फ्राय करायचा. आलं लसुण तव्याला चिकटून काळे पडतात, त्यामुळे तिकडे लक्ष द्यायचं, बाजुला स्पॅघेटी शिजत असतेच. मग काय - थोडा मसाला, भरपूर स्पॅघेटी सॉस, मीठ - स्पॅघेटी वाईट होऊच शकत नाही. पुढच्या वेळेस रेड वाइन मध्ये मॅरिनेट केलेलं चिकन वापरायचा विचार करतोय. मीटबॉल वगैरे अजून करता येत नाही म्हणून बीफ ची भूक चिकन वर....
बॅकग्राऊंडला छान गाणी, निवांत केलेला राजमा अथवा चिकन, हाताशी असणारी, जिभेवर (अजुन) विरघळणारी, पॅलेट मध्ये रेंगाळणारी लालचुटुक मर्लो, मी सगळ्या गोष्टी स्वच्छ ठेवतोय याकडे लक्ष द्यायला माधुरी असेल तर दुधात साखर!....
स्वैपाक बनवणे 'कॅन बी अ व्हेरी रेलॅक्सिंग एक्सपीरियन्स'!!
कधी बायकोला कामाच्या रगाड्यातून सुट्टी देऊन असा प्रकार करुन पहा.....मर्लो काय मार्गारिटाचीही परवानगी मिळेल!!!

टी.व्ही. वर पकाउ कार्यक्रम आणि थोडा 'मुन्नाभाई' बघत जेवण झालं. मग रात्री उशिरापर्यंत गप्पा. मी पुढच्या ब्लॉग वर काय लिहिणार याबद्दल अजित आणि विकी चे तर्क ऐकुन मात्र मजा आली. अजितचं सकाळ संध्याकाळ पल्लवीला 'हाजरी' देणं चालू होतं. तिला ह्याचे (हार्ड ड्रिंक्स ने) सर्दी घालवण्याचे प्रकार ऐकून नक्कीच टेंशन आलं असणार.

शनिवार उशिरा उजाडला.
मी उठेपर्यंत दोघंही तयारही होऊन बसलेले.
तिघांनाही खूप (बफे शिवाय न भागणारी) भूक लागलेली -
अजित (सद्ध्या) नॉनव्हेज खात नाही, म्हणून चायनीज कटअप. मला तो उर्मट मालक आवडत नाही म्हणून 'इंडिया पॅलेस'. म्हणून मग 'अकबर' ला निघालो होतो ते 'काठमांडु किचन' ला पोचलो! (जाते थे जापान पहोंच गये चीन समझ गये ना!). मग (सहनाववतू सहनौ भुनक्तु म्हणुन) मटण, चिकन, (अपूर्ण राहिलेली इच्छा पूर्ण करण्यासाठी) बटाट्याची भाजी, पालक पनीर, खीर, गुलाबजाम असा (खाते पिते घरके बढते बच्चोंका) आहार करून बाहेर पडताना चालवंत नव्हतं.

तिथुन निघून गनपावडर फॉल्स जवळच्या माझ्या आवडत्या स्टील ट्रस ब्रिज कडे निघालो ते एका दाट जंगलानं वेढलेल्या तळ्यापाशी जाऊन पोहोचलो. (परत एकदा - जाते थे जापान.....).
फोन वर बोलता बोलता अजित जंगलात हरवला! (म्हणून याला आम्ही कुठे नेत नाही.)
जंगलात!
ते ही फोन वर बोलत!
मग - 'जातोय कुठे? येईल' म्हणत मी आणि विकी तळ्याकाठी बदकं आणि बगळे बघत बिडी मारत बसलो.
परत निघालो ते आम्हीपण गंडलो. च्यायला अजित माझी चप्पल घालून फिरत होता म्हणून मी माझी (लग्नातली) कोल्हापुरी घालून बाहेर पडलेलो. (असं जंगलात हरवणार माहित असतं तर शूज नसते घातले?). मग चपलांवरून घसरत गाड्यांच्या आवाजाच्या दिशेने जात मध्येच दाट जंगल साफ करून आकाशातून पडलेल्या मीटिऑरॉईड सारख्या दगडाजवळ पोहोचलो.
विकीने हात देऊन वर खेचलं.
तेवढ्यात फोन वाजला.
त्या किर्र जंगलात उंच दगडावर उभं राहुन (फोन वर) बोलताना मला टारझन झाल्यासारखं वाटलं!
फोन वर अजित.
'अभ्या कुठंयस?'
'मला माहित नाय मी कुठंय, तुला काय कप्पाळ सांगू?'
एका कानात अजित तर दुसर्यात विकी - 'आवाज आवाज' कि असंच काहीतरी - म्हणत ओरडत होता.
मग अजित 'अभ्या थोडा हाल' म्हणाला.
तो कुठंय माहिती नसल्याने मी शंकरपाळी शेप मध्ये चारी दिशांनी हललो.
मग 'दिसला दिसला' ची आरोळी. (दोन्ही कानात).
अजित आमच्या पासुन ३०-४० फुटांवर. मध्ये थोडा उतार आणि त्यावर गवत. पण त्याला आमच्यापर्यंत पोचायला १० मिनिटं लागली.
मधेच तो 'अरे अभ्या मधे पाणी दिसतंय' म्हणाला.
'च्य़ायला पाण्यातल्या मगरी वगैरे नाही का दिसत?' म्हणायची हुक्की मनातच ठेवत त्याला येऊ दिला.

तिथुन निघून मग अंकलकडुन 'बीईंग सायरस', 'डरना जरुरी है', मॅंगो ज्यूस आणि 'पॅडोनिया लिकर्स' मधुन जॅक डॅनियल्स चा खंबा घेऊन घरी आलो.
टी सी एम वर 'ट्वेल्व्ह ऍंग्री मेन' लागलेला. मी अजुन हेन्री फोंडा चा वाइट पिक्चर बघायचोय, पण हा म्हणजे ड्रामा मधला कहर पिक्चर. विकी ने पाहिला नव्हता. मग अजित ने झोपून, मी पेंगत आणि विकी ने जागून - तो पिक्चर बघितला. मग तो संपल्यावर यथासांग चर्चा. पिक्चर मधल्या जाणकार लोकांसोबत चांगला पिक्चर पाहून त्यावर चर्चा - सारखा आनंददायक प्रकार नाही. (बर्याचदा मीच सगळ्यात जाणकार असल्याने तो प्रकार मलाच जास्त आनंद देतो हा प्रकार वेगळा).

मग 'बापरे - वेळ कमी आहे!' करत खंबा, स्प्राईट, तीन ग्लास, (वरच्या कप्प्यात सापडलेला दोन महिन्यापुर्वी भारतातून आणलेला) चिवडा.....सॉरी - चकणा. (आम्ही चिप्स खात नाही. आमचे वजन कमी करण्याचे - अर्थात अयशस्वी - प्रयत्न चाललेत.)
जोडीला 'डरना जरुरी है' हा तद्दन मल्टिप्ले़क्स पिक्चर.
चढत असलेल्या नशेला पिक्चर साथ देईना म्हणून मग अजित ने काल उकडलेल्या (आणि अजून मायक्रोवेव्ह मध्येच असलेल्या) बटाट्यांचे चिप्स (कि असलेच काहीतरी) करायचे ठरवले. मन लावून (एकावेळेस एक) बटाट्याचे तुकडे तळणाऱ्या अजित कडे पाहून कंटाळा आला म्हणून मग मी (आयत्या) ऑडियन्स ला कमलेश वालावलकरच्या 'बाकी शून्य' चे उतारे वाचून दाखवले. (हे पुस्तक 'कोसला' च्या तोडीचं आहे यात शंकाच नाही. च्यायला हा काय, तो सलील वाघ काय किंवा ते नेमाडे काय - मराठी वरणभाताला न पचलेली ही दुर्दम्य स्वप्न आहेत.) असो.
मग थोडं 'रारंग ढांग'.
थोडं 'राधेय'.
मग महाभारतकालीन पुराणकथांवर चर्चा. (इथे माझी नेहमीच गोची होते - मला 'सीरीयसली' पांडवांची नावं 'आठवायला' लागतात).

मग विषय बदलत - पुरेल का? कि आणखी आणायची? आधी बियर पिऊ मग व्हिस्की - म्हणजे चढेल वर चर्चा करत गाडी पुन्हा 'भूक' स्टेशनावर.
मग चकण्यापेक्षा भूक महत्वाची यावर एकमत होऊन (भावी) चकणा म्हणून उकडत (अजित च्या भाषेत उकळत) असलेल्या अंड्यांची - अजित च्या हातची लाजवाब अंडाकरी! (पराग याला बैदा करी म्हणायचा.)
मग रात्री कधीतरी (होश तळ्यात मळ्यात होत) 'सायरस' च्या साथीत झोप.

रविवार नेहमीसारखाच उदास उजाडला.
आमच्या आधीच (परत) भूक हजर.
अजितला शचीचं काही सामान द्यायचं होतं, म्हणुन मग 'चिपोटले'त कार्निटाज घालून बरिटो बाउल (शचीच्या भाषेत 'बरिटो बोल') ओरपून अजित आणि विकी परतीच्या मार्गाला लागले आणि मी 'द रोड्स....', झोप, बायकोशी (फोनवर) गप्पा आणि उरलेली दारु संपवणे या वीकेंडच्या नेहमीच्या कामांमागे लागलो.

दरम्यान शनिवारी सत्यजित ला मुलगी झाली.
इला - छान नाव ठेवलंय त्याने.
सत्यजित, अनघा आणि इला.....तुम्हा तिघांचेही अभिनंदन!