हुरहुर

आजचा नविन शब्द -
माझा असा समज होता कि 'भो' हा मराठी शब्द 'भो****' या शिवीचा शॉर्ट फ़ॉर्म म्हणून वापरला जातो!
पण आज कळलं कि तसं काही नसून तो एक संस्कृत शब्द आहे - इंग्रजी 'ड्यूड' ला समान अर्थी!! उदाहरणार्थ - 'कसं काय भो?' म्हणजे 'वॉस्सप ड्यूड?' - हे भारी!

दिसामाजी लिहीत जावे
(न सुचल्यास इतरांचे ढापावे?)

चलो आज एक अनुभव सांगतो -

भारतात गेलो होतो तेव्हा असाच काहीतरी वैताग झाला. लग्नाच्या काही दिवस आधी. नक्की काय ते आठवत नाही. (ऍक्चुअली आठवतंय, पण आत्ता नको - नंतर कधीतरी). पण असा वैताग कि ज्या नंतर बिडी मारणे आवश्यक. रंजू (माझा लहान भाऊ) त्याच्या 'व्हेज' रेस्टॉरंट मधे असल्या 'नॉन व्हेज' गोष्टी ठेवत नाही. १२ वाजून गेलेले. गाडी काढली, म्हटलं सुनील शेट च्या 'लिलीज गार्डन' मध्ये नक्की मिळेल.
गेलो.
वॉचमन हॉटेल चं गेट अडवून.
'बंद झालंय'
'सिगरेट पाहिजे'
'उद्या या'
'बापाला जाऊन सांग'
त्याला ढकलून गार्डन मध्ये गेलो.
ऑफिशियली बंद झालं तरी 'चंद्रप्रकाशात' 'सुरापान' जोरात चालू होतं.
दरवाजा उघडून आत गेलो तर धुराचा लोट धावून अंगावर.
झणझणीत चिकन मखनीचा जळजळ वास छातीतून पोटात.
अंधूक प्रकाशात सुनील शेट चं 'लेट नाइट' गिऱ्हाइक जोरात.
त्यांना वर बघायलाही वेळ नाही.
'सिगरेट?'
'आहे'
'गोल्ड फ़्लेक मोठी'
सुनील शेट ने वर पाहिलं, मला वाटलं आता हा माणुस मला ३ वर्षांनी बघून आनंदाने हुरळून वगैरे जाणार. ३ वर्षांच्या 'गटारी' एका रात्रीत साजर्या करणार!
पण हा माणूस मख्ख!!
'चार रुपये'
च्यामायला....बाहेर तीन ला मिळणारी सिगरेट इथे चार ला!
त्यांच्यासमोर दहा ची नोट आपटली.
त्यांनी 'टाइट' गिर्हाइकाकडे सवयीने खुन्नस ने पाहिल्यासारखं माझ्याकडं पाहिलं.
ओळख पटली.
तू कोन मी कोन (कोण नव्हे - कोन) पासून आम्ही तु कसा मी कसा वर पोचलो.
'सिगरेट चे पैसे दिले तर माराल का?' वर 'प्रश्नच नाही' ने गाडी 'काय घेणार?' कडे जायला लागली.
पण मूड नव्हता.
एमएम चं आग्रहाचं निमंत्रण टाळून बाहेर आलो.
सिगरेट पेटवली.
बाहेर - 'तो कोण समजतो स्वत:ला? लाख रुपये तासात उभे करीन' ची गुंठेपाटिलगिरी ढगात पोचलेली.
च्यायला जरा शांततेची, कुणी ओळखणार नाही - अशी जागा भारतात सापडणं मुश्किल.
पुण्यात अशक्य.
रस्त्यावरच्या दिव्याजवळच्या झाडाखालच्या अंधारात जाउन उभा राहिलो.
समोर एक ट्रक, वेड्यावाकड्या लावलेल्या स्कुटर्स, मोटरसायकल्स, रस्त्यावरची तुरळक वर्दळ आणि ते!
दोघे.
ती - अशक्त, बुटकी, आजारी. चाळिशीची असेल पण गरिबीने आणखीनंच म्हातारी दिसणारी. त्याला बिलगलेली.
तो - तिचा मुलगा असावा. १५-१६ चा.
तिला धरून उभा.
हातात कापडी पिशवी - कपडे भरलेली.
मी सिगरेट च्या धुराने डोक्यातली आग विझवायच्या प्रयत्नात.
तेवढयात एक शूर मराठा तोल सांभाळत आणि हरवलेला घोडा शोधत त्यांच्या जवळ.
'काय रं?'
'काय नाय. आय आजारी हाय. डाक्तर ला दावायाला पुन्याला आल्तो पन नातेवाइक घरात घेइनात.'
'कुटं जानार?'
'......'
जेव्हा त्यानं खिशात हात घालून काही चिल्लर काढून त्याच्या हातावर ठेवली तेव्हा खरं तर कौतुकाने मी 'याला याचा घोडा लवकर सापडो' चा आशिर्वाद दिला.
मराठा गेला.
ते तिथंच.
मी ही.
माझ्या डोक्यात कल्लोळ.
मी पुढं होऊन त्याला पैसे द्यावेत का?
कि आधी ही सिगरेट संपवावी?
मी कधी कुणाला भीक देत नाही - मग हे योग्य का?
पण तो भीक मागतंच नाहिये - मग हे अयोग्य कसं?
मी कुणाकुणाचे किती प्रॉब्लेम सोडवणार?
च्यायला खिशात पैसे किती - १० आणि २० ची नोट.
भेंडी - सुट्टे पण नाहियेत.
परत सुट्ट्यासाठी सुनील शेट कडे जाणं बरोबर दिसत नाही.
भोसडीच्या अभ्या - दोन्ही नोटा मिळून ६० सेंट होतात. भेंडी अमेरिकेत एक पाण्याची बाटली सव्वा डॉलरची घेतोस. बियरची दोन! पण कुणाला मदत करायला दानत लागते. भीक द्यायला नाही - मदत करायला दानत लागते. तुझ्यात आहे? रिटर्न्स मिळणार नाहीत म्हटल्यावर चिल्लरसाठी जीव वरखाली होतो.
तत्वांचं स्तोम कुणासाठी?
कुठे?
ती समोर तुझी गाडी.
मोकळा रस्ता.
तुला आडवायला कुणी नाही.
तू मदत केली नाहीस हे कुणाला कळणारही नाही.
जा ना....
निघुन जा.
हाकल.
का? सिगरेट संपवायचिये? आवडतिये? किती? चार कि तीन रुपये? कि फुकट? ते चालतं?
भेंचोत उभ्या उभ्या माझा पिंजरा झाला.
स्वत:चीच लाज वाटली.
खाली मान घालुन त्याच्याकडे चालायला लागलो तेव्हा जाणवलं - भेंडी याला गट्स लागतात.
मला आत्ता या क्षणी त्या अंधुक प्रकाशातली रस्त्यावरची खडी आठवतेय.
आणि माझ्या छातीवरचं दडपण.
त्याला काही न विचारता, बोलु न देता, त्याच्या खिशात पैसे ठेवताना त्याला म्हटलं - असु दे. लागतील.

मागे न बघता रंजूकडे पोचलो तर तो वाटच बघत होता.
मला बघुन म्हणाला काय झालं?
त्याला सांगितल्यावर म्हणाला - अरे दाद्या, अशा वेळेस आधी जेवलाय का विचारायचं.
जेवू घालायचं.
तो ते पैसे स्वत:चं पोट भरायला वापरणार नाही. अशा अपरात्री त्याला कुठे काही स्वस्त मिळणारही नाही.
मी आधीच जखमी होतो. आता मला मेल्यासारखं वाटायला लागलं.
माझ्या लहान भावाला जे सुचलं ते मला का नाही?
त्या वॉचमनवर मी विनाकारण गुरकलो तो त्यांना तिथे उभं पण राहू देणार नाही.
सुनील शेट कडे मी त्यांची जेवण्याची व्यवस्था सहज करू शकलो असतो......

२ महिने झालेत पण मला तो प्रसंग अजून छळतोय.
ते दोघं सुखरूप असतील ना?