च्यायला ये मस्त रेहनेका -
बाबा रोज दर्शन देऊन विचारपुस करतो.
त्याला रोज भेटल्या सारखं वाटतं. जबरा बरं वाटतं.
आमच्यात झोपायच्या आधी शुभंकरोती म्हणतात.
ती म्हणुन झाल्यावर आज मुक्ता ने देवबाप्पा - please fix Baba's back म्हटलं.
There goes सरफरोशी की तमन्ना....
आज लिहिण्यासारखं काही नाही.
एपिड्युरल घ्यायला हॉस्पिटल मध्ये गेलो आणि अ‍ॅनास्थेशिया द्यायच्या आधीच घोरायला लागलो.
असं बायको अगदी कामवालीलाही सांगतिए.
म्हणजे आमच्याकडे कामवाली नाही - पण असती तर तिला ही सांगितलं असतं.
अ‍ॅनास्थेशिया ची झोप घरी आल्यावर झाली.
स्टेरॉईड्स मुळे मान दुखायची थांबली.
एनीवे - "माप्रअ" (माझा प्रत्ययकारी अस्थिरोग) बद्दल आज एवढंच.
दोन गोष्टींबद्दल लिहायचं बरेच दिवस झाले डोक्यात आहे - constant (or rather my constant) need to be entertained आणि writers interested in writing about themselves and not the story.
पण त्याच्याबद्दल नंतर बोलु.
म्हणजे लेखाच्या शेवटी वगैरे आठवलं तर नंतर बोलु.
च्यायला शेवटचा निबंध बहुतेक १२ वी मध्ये लिहिला होता.
तेव्हा मराठी आवडायचं नाही - तेच संस्कृत, इतिहास, फिजिक्स, फिजिकल केमिस्ट्री, बॉटनी.
तेव्हा फक्त गणित आवडायचं - आणि हळुहळु इंग्लिश, भुगोल आणि झुलॉजी (कि झुऑलॉजी) आवडायला लागलेलं. (याचं कारण अ लॉंग लाईन ऑफ गुड मॅथ टीचर्स, शांता ताई गोखले, अवचट आणि ’माती आणि पाणी’, आणि एस. पी. मधला तो दाढी मास्तर).
पुढे इतिहास आवडायला लागला. सुचेता ताईंचे सल्ले काही वर्षांनी सापडले.
या कॉम्बिनेशन चं करियर बनवणं अवघड होतं - त्यामुळे मी त्या फंदात पडलो नाही.
च्यायला मी काय लिहितोय आणि मला काय लिहायचं होतं?
मला लिहायला बसल्यावर कोरा कागद भयंकर आवडतो असं लिहायचं होतं.
च्यायला माझ्यातुन कधी काय बाहेर पडेल हे मलाही सांगता येत नाही.
हा - तर निबंध.
तर - निबंध लिहायला अजिबात आवडत नाहीत. कारण ते दोघं मेरिट मध्ये आलेले भाऊबंधु.
म्हणजे बहिण १० वी, १२ वी दोन्ही मेरिट लिस्टमध्ये पहिली आली आणि भाऊ १० वी त पहिला आणी १२ वी त घरानेकी इज्जत मिट्टीमे मिळवणारा तिसरा!
Does anyone even remember their names? I guess one became a doctor and another an E&TC
engg and their parents wrote a book about their studies. I am guessing त्यांचं नाव अरणकल्ले कि असं
काहितरी होतं - मल्हार अरणकल्ले नाही - तो चांगला लिहितो.
एनीवे - हु गिव्ह्ज अ फ़्लाईंग फक?
या भावंडांनी पुढे पैकीच्या पैकी मार्क मिळवणारे निबंध कसे लिहावेत यावर पुस्तक लिहिलं.
मला जितपत आठवतंय तितपत - ते पुस्तक म्हणजे ललित लेख ’ace up the sleeve' ठेऊन कसे लिहावेत याचं रक्तरंजित पोस्ट्मार्टम होतं.
म्हणजे कि वाचणाऱ्याला साधारण तीन पैसे प्रती पान मिळतात. त्याचं लक्ष कसं खेचायचं, मर्यादित शब्दांत त्याला कसं हसवायचं, थोडं इमोशनल करायचं, दोन चार सुपीक benign कुठेही खपतील अशी वाक्य आणि शेवटचा किलर पंच - इतकं रक्तरंजित.
आणि ते वाचल्यावर ’च्यायला हे मलाही जमेल कि’ असं मला आलेलं क्रुर फीलिंग.
तर निबंध.
मला लिहिता येतात.
आय हेट देम.
मला कोरा कागद आवडतो.
कारण मग मीच मला गोष्ट सांगत सुटतो.
इथे पण एक आठवण आहे.
पडसऱ्याला शाळेबाहेरच्या झाडावर काही पोरांना एका पिक्चरची स्टोरी सांगितली होती.
वर्षभराने तिथे गेल्यावर बरीचशी नवी पोरं - पण त्यांना माझी गोष्ट सांगणारा अशी ओळख होती.
दुसऱ्या वर्षी मी अशीच कोऱ्या कागदावरची गोष्ट सांगितली.
गोष्ट आता आठवत नाही.
कोऱ्या कागदावरच्या गोष्टी कधीच आठवत नाहीत.
शब्द मर्यादित नव्हते कदाचित भावनाही नसतील.
हे माझं झालं.
त्या गोष्टीचं काय झालं माहित नाही.
कदाचित बालमृत्यु कदाचित आख्यायिका.
Damn - I love कोरा कागद.
तर असं.
तर - मी ही दुसऱ्या कॅटॅगिरीत येतो का? self involved writer?
आय गेस येतो - म्हणजे अशा कॅटॅगिरीची खरं तर मला गरज नसावी कारण मी स्वत: सोडुन आणखी कशाबद्दलही लिहीत नाही.
मग मला या टॉपिकवर लिहावंसं का वाटलं?
आठवत नाही.
आणि ते तेवढं महत्वाचंही वाटत नाही.
कोऱ्या कागदावरच्या गोष्टी आणि कविता इंटरेस्टिंग आहेत पण.
पण च्यायला त्या सुचतात त्या फक्त मुक्ता सोबत.
आणि सुचतात तेव्हा नेमके कागद नसतात हाताशी, किंवा मी ड्राईव्ह करत असतो किंवा त्या मोमेंटची गंमत घालवायची नसते.
त्यामुळे पुन्हा लिहायला कागद कोरे रहातात.
Constant need to be entertained -
बहुतेक हा सार्वजनिक आजार आहे कारण टी.व्ही., थोडा पेपर आणि.....वेल मोस्ट्ली टी.व्ही. या रुपात प्रत्येकच जण आजारी असतो.
पण मी वेगळा.
असं इयत्ता पाचवीच्या पहिल्या तासाला आम्हाला शाळेत शिकवलं होतं - ते आमच्यातल्या बऱ्याच जणांनी चांगलंच मनावरही घेतलं.
ज्यांनी घेतलं नाही ते यशस्वी झाले.
ज्यांनी घेतलं ते ही यशस्वी झाले.
तर - मी वेगळा.
मला खरंच सतत एंटरटेनमेंट ची गरज आहे का हे टेस्ट करायला गेलो तर २ तास गेले आणि पहाट झाली.
माझ्यासाठी काम म्हणजे जबरा एंटरटेनमेंट आहे.
त्यात कुणाशी वाद झाले - जे कॉन्ट्रॅक्टर्स सोबत हमखास होतात.
काम फेडरल किंवा स्टेटचं असेल तर चिघळतात.
तर वाद झाले तर कामाची एंटरटेनमेंट व्हॅल्यु जबरा वाढते.
पण मला कुनाची १० मिनिटं वाट बीट पहायला लागली तर माझे मेजर झोल होतात.
स्वत:ला टॉलरेट करणं अवघड होतं.
म्हणुन मग मी सतत किंडल सोबत ठेवतो.
बस, ट्रेन मध्ये - कधी पॅसेंझर सीटवर बसावं लागलं तर तिथे.
ते विसरलं तर माझ्याकडे एव्हिएशन मॅगझीन्स ची थप्पी असते.
आणि खचाखच भरलेला ’इफ यु एव्हर गेट बोअर्ड’ नावाचा फोल्डर.
घरी आल्यावर माझ्या नेट्फ्लिक्स क्यु मध्ये ३५० पिक्चर असतात.
घरात विकत घेऊन न वाचलेली दहा तरी पुस्तकं बुक शेल्फ वर असतात.
लाब्ररीची दोन चार ड्यु डेट पार केलेली पुस्तकं बेडरुम, रेस्टरुम, हॉल मध्ये पडलेली असतात.
यातुन मला कॉलेज फुटबॉल, एन एफ एल, क्रिकेट (फक्त टेस्ट आणि वन डे), आणि एन बी ए प्ले ऑफ्स, फ्रेंच ओपन आणि विम्बल्डन फायनल्स आणि मास्टर्स साठी वेळ काढावाच लागतो. त्यात इतस्तत: पसरलेले वाढदिवस, आमंत्रणं, जनरल गप्पा, गराज पार्ट्या, लीग क्रिकेट आणि तिथले मित्र हे सगळं आलंच. मी रोज टाईम्स ऑफ इंडिया, क्रिक इन्फो, तेहेलका वाचतो. अधुन मधुन इ-सकाळ, फॉरेन पॉलिसी नियमीत.
शिवाय मी बायकोशी ही अधुन मधुन बोलतो.
या सगळ्यात मुक्ता बहुतेक सगळीकडेच असते.
अरे हो - मित्र, इंडिया कॉल्स वगैरे.
मग हा असा अचानक राखीव आठवडा मिळतो - जेव्हा डॉक्टर्स घरी बसवतात आणि माझा मेजर झोल होतो.
पोंक्षे सरांशे बोललो होतो एकदा त्यांच्या ’सगळ्या छंदांना वेळ मिळत नाही’ या विषयावर. त्यांच्या मते वय वाढतं तसे छंद प्रायॉरिटाईज केले जातात, काही आपोआप गळुन पडतात.
माझं उलटं होतंय - नविन वाढताहेत आणि या लिखाणासारखे जुने परतताहेत.
असं का व्हावं?
हे सगळं २४ तासात बसवायचं म्हणजे साहजीकच कोंबाकोंबी होते.
शर्टांना इस्त्री करण्या ऐवजी नविन शर्ट घेतले जातात.
मग बायको ओरडते.
पॅंटचं ठीके -
सगळ्याच ब्ल्यु जीन्स घेतल्या कि बायकोला कळत नाही - ही जुनी कि नवीन!
एनीवे तर असं.
अधुन मधुन एखादा छंद मागे पडतो, पण मग काही दिवसांनी तो ही मुसंडी मारतो.
याला लॅक ऑफ फोकस म्हणायचं का?
यातल्या कशालाच हात लावावासा न वाटल्यास मग मी बायकोला मदत म्हणुन स्वैपाक वगैरे बनवायला लागतो.
पण मग भांडी खूप वापरल्याने पुन्हा बायकोची चिडचिड.
मी रात्री १२.३० ला झोपतो आणि साधारण ५.३० - ६.०० ला उठतो - त्यामुळे तिथे अ‍ॅडजस्टमेंटचा स्कोपच नाही.
असा मोकळा आठवडा मिळाली कि झोपतंच नाही. (किंवा ऑपरेशन टेबलवर झोपतो).
माझ्या मते तुम्ही गादीवर आडवे असाल तर शरीराला आपोआप विश्रांती मिळते - उगीच वेगळं झोपायची गरज नसते.
आणि आता सोयिस्कर झोपेचा फोबिया.
चला उद्या बायकोने बोंब मारली तर तिला सांगता येईल डॉक्टरने स्टेरॉईडचा साईड एफेक्ट इन्सॉम्निया सांगितलेला - आठवतंय ना?
एनीवे - मला स्वत:ला असं सतत एंगेज ठेवायची गरज का पडते?
तसं न करणे म्हणजे काय?
