Tuesday, November 07, 2017

रांबा हो! हो! हो! हो!

च्यायला लिखाणात ईमानदार नाही रहाणार तर कधी? आज धावत पळत अनुला आणायला पोचलो तर तो ठोकळ्यांत मग्न, बाहेर कुणी पालकही नाहीत ताटकळत.
मग उलगडत गेलं.
काल रात्री झोप कमी झाली.
आणि आज दुपारी जास्त!
एनीवे - सकाळी किंवा दुपारी - बळंबळं झोपेतुन उठुन ताबडतोब हिशेब केले कि ते चुकतात हे चाळीस वर्षांत नाही शिकलो तर कधी शिकणार?
भेंचोद वाजले किती?
भेंचोद इथे कसा?
भेंचोद झोपलो कधी?
भेंडी....
काल जिम मध्ये गेलो.
पहिल्यांदा!
म्हणजे बऱ्याच वर्षांनी पहिल्यांदा!
जिममध्ये गेल्यावर भलभलते विचार यायला लागतात.
स्वत:बद्दलच्या आपल्या कल्पना इतक्या पराकोटीच्या अशक्य का असतात?
कि माझ्याच असाव्यात?
एनीवे - तर अशक्य ते शक्य करिता सायास
कारण जिम तुका म्हणे....
लिखाणात ईमानदार रहाता येत नाही.
उगीच कशाला स्वत:ला चुत्या बनवा?
पोरांना घ्यायला येणाऱ्या आया अशक्य आयटम असतात.
हे तितकसं खरं नाही.
आपण त्या त्या वेळी कुठला चष्मा लावुन येतो त्यावर ते डिपेंडंट असावं.
कुठल्या वेळी कुठला चष्मा लावावा हे आपल्या हातांत असतं का?
बहुतेक असतं.
असावं.
अचानक उठवळ झाली असं सहसा होत नाही.
सहसा काय - असं सार्वजनिक कधीच होत नाही.
आपणच आपल्या कल्पनाविलासात इतके भरकटायला ’सोलेदाद’ थोडीच आहोत?
आता थोड्या वेळाने कागद संपणार.
मग विचारही.
मग मी ही.
माझ्या हातात सेलफोन नसेल आणि मला कंटाळा आला कि मी लिहायला लागतो.
हे भारी ना?
पण मला फारसा कंटाळा येत नाही.
आणि तो आल्यावर फोन हातात नाही असं सहसा होत नाही.
आज झालं.
म्हणुन लिहिलं.
मनात आलं ते आणि तसं.
पण याचा अर्थ मी किंवा माझं लिखाण ईमानदार झालं का?
उत्तर माझं मला आणि नक्की माहितिए.
आता मला सगळ्या जगातल्या सगळ्या लिखाणाबद्दल शंका यायला लागलिए.

हे ही नेहमीचंच.

 

Sunday, November 05, 2017

अझेलिया

आज तर मी काहिसा उदास
सखे तु ही मंदशी हास
सावळी धरती घुमट वरती
निळं भरलं अथांग आकाश
आपण काहिही बोलतो ना तासन तास

च्यायला सगळ्याच कवितांतल्या सगळ्याच ओळी आवडायलाच पाहिजेत असं काही नाही. आणि शिवाय एक ओळ नावडल्याने आख्ख्या कवितेचाच जीव घ्यावा यालाही काही कारण नाही.

आठ वाजता झोपल्यावर माणसं उठतात कधी आणि करतात काय?

बारटेंडरला फोन दिला चार्ज करायला आणि माझी मलाच भिती वाटायला लागली. म्हणजे भिती असं नाही, पण करायचं काय असा प्रश्न पडला. च्यायला लिहिता येत असताना काय करायचं हा प्रश्न पडायचं काही कारण नाही .
आता हे सगळं लिहुन या बारटेंडरलाच द्यावं.
साकी....
प्याला....
आणि तिलाच विचारावं कि बाई दारु तु दिलीस, पेन, पेपर तुझाच. आता काय खाऊ तुच सांग.
तिनं सांगितलं.
म्हणजे ऑप्शन्स दिले.
मग हे नको, ते नको करत न्युयॉर्क स्टेक निवडला.
आता या सगळ्या प्रकारात तिने दिलं किती आणि मी घेतलं किती आणि काय याचा हिशोब केला तर...च्यायला घंटा मीच उरतो!
पुर्णस्य पुर्णमादाय पुर्णमेवावशिष्यते
- याचा अर्थ घंटा!
ती, मी, वगैरे असलं काही रिलेशन नसतंच.
आपले आपणच असतो.
सगळीकडेच.
आपल्यातनं आपले आदाय
आपले आपण उरस्यशे!
भेंचोद आपल्याला दुसऱ्याने काढलेलं आपलं, तुपलं, कशाचंही चित्र भारी वाटतं.
च्यायला चित्र चित्र म्हणजे या लिखाणापेक्षा वेगळं असतं का?
इकडचे तिकडचे तुकडे.
थोडीशी डागडुजी.
थोडीशी अब्रुमिमांसा.
खाली लफ्फेदार सही.
भेंचोद घ्या आणि मोजमापा आपापली लायकी, धुडकावा, ओळखा, भिरकावा, वेडे व्हा नाहीतर आई घाला.
पासपोर्ट साईजचा फोटो चौकटीत मावत नव्हता म्हणुन चौकट वाढवत गेलो आणि मर्यादाच दिसेनाश्या झाल्या.
मग भलतंच एकटं वाटायला लागलं.
पण इतरांच्या चौकटींचा हेवा वाटावा इतकंही नाही.

जेवण आलं.
ते इतकं सुंदर दिसल्यावर त्याचा फोटो न काढता ’वदनी कवळ घेता’ म्हणावंसं वाटेतो संस्कृती जिवंत आहे!

कि चौकटही?

 

 

 
 

Tuesday, October 20, 2015

रात का सिरा


तारीखही अमेरिकन व्हायला लागलिए.
माझ्यासारखी.
कि मी ही अमेरिकन झालोय?
अमेरिकन किंवा भारतीय किंवा गेला बाजार कुणीही होणं म्हणजे काय?
पासपोर्ट ही आयडेंटिटी असेल तर....
आयडेंटिटी म्हणजे काय? तर एका व्यक्तीला किवा वस्तुला दुसऱ्या व्यक्ती किंवा वस्तुपासुन ओळखता येणं. पण मग माझ्यासारखे दिसणारे अभिजित् बाठे नाव लावणारे किती असतील? आणि मग प्रत्येकाची आयडेंटिटी साठी धडपड का?
प्रत्येक झाड वेगळं असुनही झाडंना आयडेंटिफाय करतात.
तसंच माणसांनाही.
त्यामुळे तसा मी हायब्रीड.
कुठलं बीज कुठे!

त्याचा आणि तिचा डिव्होर्स होतोय!
म्हणजे झालाय.
म्हणजे मागच्या डिसेंबरातच झाला पण तिला माहितीच नव्हतं.
नकळतपणे झालेल्या बालविवाहासारखा नकळत प्रौढ घटस्फोट.
मध्ये भरडले जाणारे त्यांच्यासकट त्यांचे सगळे.
आम्हीही....

आता विमान उडेल.
उडालं.
आता सगळं वाळवंट दिसेल.
मग सॅन बर्नार्डिन्हो डोंगर.
मग तळी, नद्या, रस्ते, गाड्या आणि त्यातली माणसं.
नकळत जगणारी, मरणारी, नकळत पेरली आणि उगवली जाणारी हायब्रीड माणसं....

लिहायला लागलं कि सुचत जातं.
पेनाचं आणि डोक्यातल्या विचारांचं नातं असावं.
लिहिणं ही गरज कि चाळा?
दिवसभर पाहिलेल्या जागांसारखी दिवसभराची प्रतिबिंबं स्वप्नातल्यासारखी कागदावर उतरतात.
तुटलेला डोंगर
आटलेल्या नद्या
आणि त्यांच्यावरची तळी.
त्यातलेही सॅन बर्नार्डिन्होचे ऍल्युव्हिअल फॅन्स.
लिहिताना डोक्यातले विचार संपतात ती समाधी का?
कि नुसतीच अफरातफर?
डोंगर.
डोंगरांच्या सावल्या.
सावल्यांची झाडं.
झाडांच्या दऱ्या.
दऱ्यांच्या नद्या.
मग सगळे ढग.
माझा मेघदूत होतोय.
जमिनीवर आकाशाचे विचार आणि आकाशात गुलजारचे.
आसमॉंके पार शायद और कोई आसमॉं होगा!

चायनीज लोक मराठी माणसांसारखेच ऑब्नॉक्शियस असतात.
ही बाई शेजारी उभं राहुन मी लिहितोय ते वाचायचा प्रयत्न करतिए.
तिला बहुतेक त्यातलं माझ्यापेक्षा जास्त कळत असेल.
नाहीतर मेघ ऑलरेडी तिच्यापर्यंत पोचला असेल!
विचार स्वच्छ असले कि अक्षर भयंकर येत असावं बहुतेक.
आता बाजुला गर्दी जमलिए.
एकमेकांशी निरर्थक बोलणारी माणसं आणि मला दिसणारे त्यांचे पाय.
गुलाबी शुज ग्रँड कॅन्यन ट्रिप बद्दल बोलताहेत.

हे सगळं दोन दिवसांपुर्वीचं.
आधीचं सगळंच दोन दिवसांपुर्वीचं.
त्याच्या आधीचं असतंच काय?

कोणते प्रश्न पडतात, पडावेसे वाटतांत, पडायला हवेत याचं काही गणित नसतं. कि हे गणित ज्यांना जमलं त्यांचं लाईफ सुलझलं?

मणिपुर बद्दल वाचतोय सध्या.
च्यायला काव्य शास्त्र विनोदांत एवढं पुढं असणाऱ्या राज्यात बंडाळी का?
कि राज्य, गुलामी आणि बंड आपल्या रक्तांतच आहे?
तेव्हाचे राजे आणि आताचे राज्यकर्ते यांत फरक काय?
मी अजुनही पुण्यात रहात असल्यासारखा का बोलतो वागतो रहातो?
सतीश तांबे म्हणतात कि संध्याकाळी फिरायला जाणं (किंवा जाता येणं) म्हणजे चैन.
तसं म्हटलं तर मी ही चैनीतच वाढलो कि!
मग मी राजा, राज्यकर्ता, गुलाम कि बंडाळ?
नागा कुकींचा उठाव राजाविरोधात होता का?
मग फक्त राजा बदलल्याने उठाव थांबतो का?
आणि नसल्यास इथुन पुढे का थांबेल?
त्यांना म्यानमार मध्ये जाऊन पकडलं/मारलं. याने उठाव बंद पडणार कि दूर जाणार?
गावांचं शहरीकरण हे शेतकरी आत्महत्येचं कारण असु शकतं का?
हवं ते न मिळाल्याने ’नकोच ते’ अवस्था?
काय हवंय हे नक्की ठरवायचं आणि ते मिळवण्यासाठी वाट्टेल ते करण्याची तयारी ठेवायची असं विश्वनाथ मेहेंदळेचे वडील म्हणतात.
मग काय हवंय हे अतिरेक्यांचं ठरलंय का?
आणि ते काय?
स्वतंत्र देश कि स्वतंत्र राज्य?
म्हणजे नवा राजा नवं राज?
स्वतंत्र्य म्हणजे नक्की काय?
मत देण्याचा अधिकार?
७०% मतं वाया जातात – त्याचं काय?
१८ वर्षांखालील लोकांना तर तो ही अधिकार नाही – मग स्वातंत्र्य फक्त काही प्रौढांनाच का?
कि स्वातंत्र्याच्या (आणि पारतंत्र्याच्या) मर्यादा ठरवायच्या आणि त्याच्या अल्याडपल्याड जाणारे राजे, राज्यकर्ते, गुलाम आणि बंडाळ?
सैनिकांनी गाजवलं ते शौर्य याबद्दल दुमत नाही, पण शौर्य म्हणजे काय?
सीमेपल्याड जायला शौर्य लागतं.
बंदुक हातात धरायला, चालवायला, लोकं मारायला आणि एवढं कशाला नुसती मारले जाण्याची शक्यता स्विकारायलाही शौर्य लागतंच!
मग अतिरेक्यांच्या शौर्याचं काय?
कि ते गनिमी कावा करतात म्हणुन ते शौर्य नाही?
सैनिक सैनिकांशी भांडतात आणि राजे/राज्यकर्ते जिंकतात.
च्यायला सगळंच गंडलंय.
सीमा नष्ट झाल्या म्हणजे हे सगळं थांबेल का?
सीमा सीमा म्हणजे काय?
फारसीमध्ये सीमा म्हणजे चेहरा!
सीमा म्हणजे जकात वसुल करण्याचा अधिकार का?
मणिपुर ची चित्रं पाह्यली.
पीसफुल वाटली.
दुसऱ्या महायुद्धातल्या फ्रान्स सारखी.
च्यायला युद्ध, गदारोळी, बंड आणि राज्य – याशिवाय लाईफ नाही का?
दु:खं नि जखमा बऱ्या कधीच होत नाहीत, फक्त त्यांची वेदना बदलते.
अनेक वेदनांनी माणुस निबर होत असावा.
व्हेन अ पर्सन लेट्स गो ऑफ हिज डिग्निटी – द पॉसिबिलिटीज आर एंडलेस....
डिग्निटी म्हणजे काय?
आपल्यापुरत्या सत्यासाठी उभं रहायची तयारी?
आपल्यापुरतं काय आणि सत्य तरी काय?
कशालाच (आपल्यापुरता) अर्थ नाही.
असण्याचीही गरज काय?
मणिपुर.
मणिपुर.
तिथले नाट्यप्रकार आणि तिथले बलात्कार.
तिथली सेना आणि त्यांचे विजय.
’हम मारते हे – गिनते नही’ वर इथले जयघोष.
रक्त रक्त रक्ताचे पाय....

पायलटने लाईट बंद केल्यावर लक्षात आलं कि विचार करायला उजेडाची गरज नसते.
कप्पाळ!
बाहेर लख्ख अंधार.
वरुन पडणारा चंद्रासारखा कागदावरचा लख्ख उजेड.
आणि कपाळाआडचा मी लख्ख आंधळा.
ए+आंधळा = यांधळा.

माझं लिहुन झालंय का?
उगीच आपला काही न लिहिता विचार करत बसलोय.
लिहिताना विचार करायचा नसतो.
तो आधी आणि नंतर.
आधीच.
नंतर फक्त शुद्धलेखनाच्या चुका.
जगण्याचंही तसंच असावं!
मागच्या आठवणी म्हणजे शुद्धलेखनाच्या चुका.
छावीचा ठाव घेऊन बराच काळ लोटला.
ही शुद्धलेखनाची चुक!
ही शुद्ध लेखनाची चुक!!
ही शुद्ध चुक!!!
चुक!!!!

डोळे चुरचुरताहेत, पण झोप येईना.
सिऍटलमध्ये पोचल्यावर कॅब.
मग घर.
मग झोप.
अंथरुण पाहुन पाय पसरावेत.
अंथरुण नसल्यास?
हल्ली लोक उद्गारवाचक चिन्हांपेक्षा एमोटिकॉन्स जास्त वापरायला लागलेत.
ते ही उद्गारवाचकच म्हणा!
उद्गार-वाचक.
मी लिहिलेलं वाचणारा खरोखरंच ’उद्गार’ वाचक!
इथे दात दाखवुन हसणे हा एमोटिकॉन योग्य ठरावा.
कुणास ठाऊक कुणी जमिनीवर लोळुनही हसायला लागेल!!
प्रत्येक देशाचे आपापले उद्गार आणि आपापले वाचक.
सिऍटलमध्ये मला सॉफ्टवेअर इंजिनियर समजतात.
पाम स्प्रिंग्जमध्ये ट्रक ड्रायव्हर!
उद्गार वेगळे.
वाचक वेगळे.
सगळेच चुक.

रिमोर्स नसेल तर गिल्ट नसावी.
रिमोर्स म्हणजे पश्चात्ताप.
गिल्ट ला काय म्हणावे?
गुन्हा?
मग पश्चात्ताप नसेल तर गुन्हेगाराला ’उगीच का जेल!’ असा वैताग येत असावा का?

तो आणि ती पुन्हा एकत्र आले असं माधुरी म्हणाली.
आनंदात दिसताहेत.
असं तडकाफडकी एकत्र येण्याआधी त्यांनी आपापल्या जागा ठरवुन घेतल्या पाहिजेत.
सगळ्यांच्याच लग्नाच्या कल्पना चुकीच्या असतात.

काही गोष्टी काही उंचीवरुनच दिसतात.
म्हणुन विचारांनी उंच लोकांना द्रष्टे म्हणत असावेत.
सध्याच्या जगातले द्रष्टे कोण?
कि सर्वसाधारणपणे कुणी कुणी कशाकशातला द्रष्टा असतो.
असं इकडुन तिकडुन दृष्टी उधार घ्यायची आणि आपलंच आपण बघत बसायचं?
यांधळ्या!

भारतात ब्राह्मण मराठा वाद पुन्हा पेटलाय.
वाळवंटातुन गेलेले कालवे.
एक नदी आली आली आणि गेली गेली.
हे कालवे बहुतेक कोलोरॅडो नदीतुन आणले असावेत.
शोधायला हवं.
च्यायला धरणं बांधायची किंवा (रेड) इंडियन्सना मारायचं तर असं पाहिजे.
एकदाच मारुन टाका.
कटकट नको.
मग जन्मानुजन्म शेती करत बसा मक्याची.
वरती धरण दिसलं.
खाली शेती.
तर ब्राह्मणांची आणि मराठ्यांची परत पेटलिए.
मला ब्राह्मण आवडत नाहीत. सनातनी चुत्ये.
मराठे तर अजिबात आवडत नाहीत. अगाध अज्ञानी चुत्ये.
टिळक आणि शाहु महाराजांना द्रष्टे बिष्टे समजतात.
मग हे भांडणारे लोक द्रष्टे असणार.
मग आता ब्राह्मणांतला कोणतरी उठुन स्वराज्याच्या जन्मसिद्ध हक्काची मागणी पुन्हा करणार.
झोपेतनं उठुन रोज रोज माणुन द्रष्टा होत असावा.

नारळाची झाडं कोकणात का आहेत?
ती उंच का असतात?
करणी व्यतिरिक्त नारळात पाण्याचं कारण काय असावं?
हे प्रश्न महत्वाचे नाहीत तर त्यांचा विचार का करावा?
नारळ्याच्या काथ्यापासुन वॉटर रिटेनिंग मॅट्स तयार करुन सॉईल कॉन्झर्व्हेशन करता येईल. जमिनीची धूप कमी करता येईल. ऑर्गॅनिक फिल्टर्स!
च्यायला हे आख्खंच्या आख्खं वाळवंट बनलंय या ऍल्युव्हियल फ्लोज नी! थोरले डोंगर असे वाळु बनुन का वहातात?
या डोंगरांवर एकही झाड का नाही?
इग्नोर करायला शिकणं हा यशस्वी लग्नाचा मंत्र असावा.
चिरकाळ टिकणारं हा यशस्वीचा अर्थ असावा.

चला आता अक्षरश: जमिनीवर उतरु.


(तुम इन सब को छोडके कैसे कल सुबह जाओगी?)

Monday, February 10, 2014

रक्तात पेटलेल्या अगनीत सूर्यान्नो -

रक्तात पेटलेल्या अगनीत सूर्यान्नो -
तुम्ही जागे आहात कि झोपलायत हे कळत नाहिये.
म्हणजे जागे होतात तेव्हा फार जळजळ व्हायची हे आठवतंय.
पण जळजळ थांबलीए ती तुम्ही झोपलायत म्हणुन कि वय वर्षं पस्तीस - हे कळत नाहिए.
तसंही तुमचं दर्शन दुर्मीळ झालंय.
च्यायला सिअ‍ॅटलमध्ये लई ढगाळ असतं.
तर रक्तात पेटलेल्या अगनीत सूर्यान्नो -
कसं काय?
निवांत?
माझंही निवांत चाललंय.
गजर लावायचे आणि मेटाकुटीला येऊन वेळा पाळायच्या यातही धमाल असते नाही?
स्वत:च स्वत:शी वाद घालायचे, लढायचं, बोलायचं वगैरे वगैरे ठीके....
पण जळजळ बंद.
घोर, निष्काम, निर्लोभ, निर्मोही काळज्या भरपुर पण ती म्हणजे कपातली वादळं.
तुम्ही मला झोपवलंत कि मी तुम्हाला हे बऱ्याच वर्षांची तंद्री भंगल्याने बहुतेक कळत नसावं.
पण आपल्याला एकमेकांची आठवण आली नाही हे मात्र खरं.
तसे अधे मधे अचानक काही काही सूर्य पेटतात,
पण concentrate, segregate, attack आणि diffuse युजुअली वर्क होतं.
ते आणि तुम्ही इंग्रजीत पुरेसे पेटत नाही हे एक कारण असावं.
पेटणारे सूर्य पेटणार आणि यथावकाश भिजणार, विझणार हे एकेकाळी नेमाचं होतं.
मग ते ढगाळ डिप्रेशन.
आणि मग त्याच्याशी डील करायची अशी सवय लागली कि
दैदिप्यमान सकाळ, लाही लाही दुपार, टळटळीत संध्याकाळ आता उजाडत नाही.
याचं वाईट वाटुन घ्यायचं कारण नाहिए.
तुम्ही हवेहवेसे दु:ख होतात.
तुम्ही नकोसे होऊनही टळत नव्हतात म्हणुन तर जळजळ होती.
च्यायला मला पण ना - आजार टळल्याचं सोयर नाही ते नाही पण लक्षणं उतरल्याचं कोण सुतक!
तर रक्तात पेटलेल्या अगनीत सुर्यान्नो -
तुम्ही एकेकाळी मस्त प्रोपेल करायचात.
हल्ली तुम्ही ऑन डिमांड पेटत नाही याने मात्र चिडचिड होते.
भेंचोत पीटर वॉकर असे जागोजागी पेरुन ठेवलेले असतात कि सानिध्याने मशाली पेटतात
पण धगधगत नाहीत.
तर रक्तात पेटलेल्या अगनीत सुर्यान्नो -
तुम्ही जुन्या मित्रांसारखे आहात.
म्हणजे आहातही आणि असणारही आहात पण....

अधुन मधुन भेटत जा.

निदान फोन तरी!

Thursday, October 11, 2012

मथुरा नगरपती....

च्यायला ये मस्त रेहनेका -
बाबा रोज दर्शन देऊन विचारपुस करतो.
त्याला रोज भेटल्या सारखं वाटतं. जबरा बरं वाटतं.
आमच्यात झोपायच्या आधी शुभंकरोती म्हणतात.
ती म्हणुन झाल्यावर आज मुक्ता ने देवबाप्पा - please fix Baba's back म्हटलं.
There goes सरफरोशी की तमन्ना....

आज लिहिण्यासारखं काही नाही.
एपिड्युरल घ्यायला हॉस्पिटल मध्ये गेलो आणि अ‍ॅनास्थेशिया द्यायच्या आधीच घोरायला लागलो.
असं बायको अगदी कामवालीलाही सांगतिए.
म्हणजे आमच्याकडे कामवाली नाही - पण असती तर तिला ही सांगितलं असतं.
अ‍ॅनास्थेशिया ची झोप घरी आल्यावर झाली.
स्टेरॉईड्स मुळे मान दुखायची थांबली.
एनीवे - "माप्रअ" (माझा प्रत्ययकारी अस्थिरोग) बद्दल आज एवढंच.

दोन गोष्टींबद्दल लिहायचं बरेच दिवस झाले डोक्यात आहे - constant (or rather my constant) need to be entertained आणि writers interested in writing about themselves and not the story.
पण त्याच्याबद्दल नंतर बोलु.
म्हणजे लेखाच्या शेवटी वगैरे आठवलं तर नंतर बोलु.
च्यायला शेवटचा निबंध बहुतेक १२ वी मध्ये लिहिला होता.
तेव्हा मराठी आवडायचं नाही - तेच संस्कृत, इतिहास, फिजिक्स, फिजिकल केमिस्ट्री, बॉटनी.
तेव्हा फक्त गणित आवडायचं - आणि हळुहळु इंग्लिश, भुगोल आणि झुलॉजी (कि झुऑलॉजी) आवडायला लागलेलं. (याचं कारण अ लॉंग लाईन ऑफ गुड मॅथ टीचर्स, शांता ताई गोखले, अवचट आणि ’माती आणि पाणी’, आणि एस. पी. मधला तो दाढी मास्तर).
पुढे इतिहास आवडायला लागला. सुचेता ताईंचे सल्ले काही वर्षांनी सापडले.
या कॉम्बिनेशन चं करियर बनवणं अवघड होतं - त्यामुळे मी त्या फंदात पडलो नाही.
च्यायला मी काय लिहितोय आणि मला काय लिहायचं होतं?
मला लिहायला बसल्यावर कोरा कागद भयंकर आवडतो असं लिहायचं होतं.
च्यायला माझ्यातुन कधी काय बाहेर पडेल हे मलाही सांगता येत नाही.
हा - तर निबंध.
तर - निबंध लिहायला अजिबात आवडत नाहीत. कारण ते दोघं मेरिट मध्ये आलेले भाऊबंधु.
म्हणजे बहिण १० वी, १२ वी दोन्ही मेरिट लिस्टमध्ये पहिली आली आणि भाऊ १० वी त पहिला आणी १२ वी त घरानेकी इज्जत मिट्टीमे मिळवणारा तिसरा!
Does anyone even remember their names? I guess one became a doctor and another an E&TC
engg and their parents wrote a book about their studies. I am guessing त्यांचं नाव अरणकल्ले कि असं
काहितरी होतं - मल्हार अरणकल्ले नाही - तो चांगला लिहितो.
एनीवे - हु गिव्ह्ज अ फ़्लाईंग फक?
या भावंडांनी पुढे पैकीच्या पैकी मार्क मिळवणारे निबंध कसे लिहावेत यावर पुस्तक लिहिलं.
मला जितपत आठवतंय तितपत - ते पुस्तक म्हणजे ललित लेख ’ace up the sleeve' ठेऊन कसे लिहावेत याचं रक्तरंजित पोस्ट्मार्टम होतं.
म्हणजे कि वाचणाऱ्याला साधारण तीन पैसे प्रती पान मिळतात. त्याचं लक्ष कसं खेचायचं, मर्यादित शब्दांत त्याला कसं हसवायचं, थोडं इमोशनल करायचं, दोन चार सुपीक benign कुठेही खपतील अशी वाक्य आणि शेवटचा किलर पंच - इतकं रक्तरंजित.
आणि ते वाचल्यावर ’च्यायला हे मलाही जमेल कि’ असं मला आलेलं क्रुर फीलिंग.

तर निबंध.
मला लिहिता येतात.
आय हेट देम.

मला कोरा कागद आवडतो.
कारण मग मीच मला गोष्ट सांगत सुटतो.
इथे पण एक आठवण आहे.
पडसऱ्याला शाळेबाहेरच्या झाडावर काही पोरांना एका पिक्चरची स्टोरी सांगितली होती.
वर्षभराने तिथे गेल्यावर बरीचशी नवी पोरं - पण त्यांना माझी गोष्ट सांगणारा अशी ओळख होती.
दुसऱ्या वर्षी मी अशीच कोऱ्या कागदावरची गोष्ट सांगितली.
गोष्ट आता आठवत नाही.
कोऱ्या कागदावरच्या गोष्टी कधीच आठवत नाहीत.
शब्द मर्यादित नव्हते कदाचित भावनाही नसतील.
हे माझं झालं.
त्या गोष्टीचं काय झालं माहित नाही.
कदाचित बालमृत्यु कदाचित आख्यायिका.
Damn - I love कोरा कागद.

तर असं.
तर - मी ही दुसऱ्या कॅटॅगिरीत येतो का? self involved writer?
आय गेस येतो - म्हणजे अशा कॅटॅगिरीची खरं तर मला गरज नसावी कारण मी स्वत: सोडुन आणखी कशाबद्दलही लिहीत नाही.
मग मला या टॉपिकवर लिहावंसं का वाटलं?
आठवत नाही.
आणि ते तेवढं महत्वाचंही वाटत नाही.
कोऱ्या कागदावरच्या गोष्टी आणि कविता इंटरेस्टिंग आहेत पण.
पण च्यायला त्या सुचतात त्या फक्त मुक्ता सोबत.
आणि सुचतात तेव्हा नेमके कागद नसतात हाताशी, किंवा मी ड्राईव्ह करत असतो किंवा त्या मोमेंटची गंमत घालवायची नसते.
त्यामुळे पुन्हा लिहायला कागद कोरे रहातात.

Constant need to be entertained -
बहुतेक हा सार्वजनिक आजार आहे कारण टी.व्ही., थोडा पेपर आणि.....वेल मोस्ट्ली टी.व्ही. या रुपात प्रत्येकच जण आजारी असतो.
पण मी वेगळा.
असं इयत्ता पाचवीच्या पहिल्या तासाला आम्हाला शाळेत शिकवलं होतं - ते आमच्यातल्या बऱ्याच जणांनी चांगलंच मनावरही घेतलं.
ज्यांनी घेतलं नाही ते यशस्वी झाले.
ज्यांनी घेतलं ते ही यशस्वी झाले.
तर - मी वेगळा.
मला खरंच सतत एंटरटेनमेंट ची गरज आहे का हे टेस्ट करायला गेलो तर २ तास गेले आणि पहाट झाली.
माझ्यासाठी काम म्हणजे जबरा एंटरटेनमेंट आहे.
त्यात कुणाशी वाद झाले - जे कॉन्ट्रॅक्टर्स सोबत हमखास होतात.
काम फेडरल किंवा स्टेटचं असेल तर चिघळतात.
तर वाद झाले तर कामाची एंटरटेनमेंट व्हॅल्यु जबरा वाढते.
पण मला कुनाची १० मिनिटं वाट बीट पहायला लागली तर माझे मेजर झोल होतात.
स्वत:ला टॉलरेट करणं अवघड होतं.
म्हणुन मग मी सतत किंडल सोबत ठेवतो.
बस, ट्रेन मध्ये - कधी पॅसेंझर सीटवर बसावं लागलं तर तिथे.
ते विसरलं तर माझ्याकडे एव्हिएशन मॅगझीन्स ची थप्पी असते.
आणि खचाखच भरलेला ’इफ यु एव्हर गेट बोअर्ड’ नावाचा फोल्डर.
घरी आल्यावर माझ्या नेट्फ्लिक्स क्यु मध्ये ३५० पिक्चर असतात.
घरात विकत घेऊन न वाचलेली दहा तरी पुस्तकं बुक शेल्फ वर असतात.
लाब्ररीची दोन चार ड्यु डेट पार केलेली पुस्तकं बेडरुम, रेस्टरुम, हॉल मध्ये पडलेली असतात.
यातुन मला कॉलेज फुटबॉल, एन एफ एल, क्रिकेट (फक्त टेस्ट आणि वन डे), आणि एन बी ए प्ले ऑफ्स, फ्रेंच ओपन आणि विम्बल्डन फायनल्स आणि मास्टर्स साठी वेळ काढावाच लागतो. त्यात इतस्तत: पसरलेले वाढदिवस, आमंत्रणं, जनरल गप्पा, गराज पार्ट्या, लीग क्रिकेट आणि तिथले मित्र हे सगळं आलंच. मी रोज टाईम्स ऑफ इंडिया, क्रिक इन्फो, तेहेलका वाचतो. अधुन मधुन इ-सकाळ, फॉरेन पॉलिसी नियमीत.
शिवाय मी बायकोशी ही अधुन मधुन बोलतो.
या सगळ्यात मुक्ता बहुतेक सगळीकडेच असते.
अरे हो - मित्र, इंडिया कॉल्स वगैरे.
मग हा असा अचानक राखीव आठवडा मिळतो - जेव्हा डॉक्टर्स घरी बसवतात आणि माझा मेजर झोल होतो.
पोंक्षे सरांशे बोललो होतो एकदा त्यांच्या ’सगळ्या छंदांना वेळ मिळत नाही’ या विषयावर. त्यांच्या मते वय वाढतं तसे छंद प्रायॉरिटाईज केले जातात, काही आपोआप गळुन पडतात.
माझं उलटं होतंय - नविन वाढताहेत आणि या लिखाणासारखे जुने परतताहेत.
असं का व्हावं?
हे सगळं २४ तासात बसवायचं म्हणजे साहजीकच कोंबाकोंबी होते.
शर्टांना इस्त्री करण्या ऐवजी नविन शर्ट घेतले जातात.
मग बायको ओरडते.
पॅंटचं ठीके -
सगळ्याच ब्ल्यु जीन्स घेतल्या कि बायकोला कळत नाही - ही जुनी कि नवीन!
एनीवे तर असं.
अधुन मधुन एखादा छंद मागे पडतो, पण मग काही दिवसांनी तो ही मुसंडी मारतो.
याला लॅक ऑफ फोकस म्हणायचं का?
यातल्या कशालाच हात लावावासा न वाटल्यास मग मी बायकोला मदत म्हणुन स्वैपाक वगैरे बनवायला लागतो.
पण मग भांडी खूप वापरल्याने पुन्हा बायकोची चिडचिड.
मी रात्री १२.३० ला झोपतो आणि साधारण ५.३० - ६.०० ला उठतो - त्यामुळे तिथे अ‍ॅडजस्टमेंटचा स्कोपच नाही.
असा मोकळा आठवडा मिळाली कि झोपतंच नाही. (किंवा ऑपरेशन टेबलवर झोपतो).
माझ्या मते तुम्ही गादीवर आडवे असाल तर शरीराला आपोआप विश्रांती मिळते - उगीच वेगळं झोपायची गरज नसते.
आणि आता सोयिस्कर झोपेचा फोबिया.
चला उद्या बायकोने बोंब मारली तर तिला सांगता येईल डॉक्टरने स्टेरॉईडचा साईड एफेक्ट इन्सॉम्निया सांगितलेला - आठवतंय ना?
एनीवे - मला स्वत:ला असं सतत एंगेज ठेवायची गरज का पडते?

तसं न करणे म्हणजे काय?

Wednesday, October 10, 2012

माधुरी दीक्षित नेने


फोबिया म्हणजे भिती.
आज मला झोपायची भिती वाटतिए.
काल रात्री झोप लागली ते पहाटे पाच वाजता मला माझ्याच ओरडण्याने जाग आली.
उजवा खांदा मेजर दुखत होता.
तो दुखतही होता आणि हलवताही येत नव्हता.
ओरडुन ओरडुन घशाला कोरड पडली.
माधुरी, मुक्ता, सासु कुणालाही काय करावं कळेना.
मी कसंबसं एक ग्लास पाणी पिलं आणि २ आयबु प्रोफेन आणि एक नारकॉटिक घेतली.
माधुरीने ९११ कॉल केला.
त्या ऑपरेटर शी बोलल्याचं आठवतंय.
मग पॅरामेडिक्स आले, त्यांनी बसतं केलं, स्लिंग मध्ये हात अडकवला, पण मला पेन-किलर्स देऊ शकणार नाहीत असं सांगितलं.
बेडवर बसल्यावर बरंच बरं वाटलं.
थोड्या वेळाने बसल्या बसल्याच एक डुलकीही काढली.
उठल्यावर बाबाशी बोललो आणि स्वत:च ड्राईव्ह करुन डॉक्टरकडे गेलो.
त्याने सी-७ व्हर्टीब्राची डिस्क थोडी घासली गेलिए आणि स्लिप झालिए असं सांगितलं.
अधिक जाणकारांसाठी: Herniated disc of C7 Cervical Spine.
इतरांसाठी: ब्रह्मांड चा ट्रेलर पहायचा एकदम सोप्पा मार्ग!
उद्याची न्युरोसर्जनची अपॉइंटमेंट.
त्या आधी ते फुटभर लांब सुई मणक्यात घालणार आणि लिटमस पेपरने टिपल्यासारखं मणक्यात ’डाय’ सोडणार.
३ तासात घरी.
एनीवे ज्याला कुणाला सांगतोय त्याला मेजर भिती वाटतिए.
पण कदाचित ब्रह्मांडचा ट्रेलर पाह्यलाने मला काय फरक पडत नाहिए.
डॉक्टरशी बोलताना -
हा डॉक्टर सही आहे पण एकदम. बुर्सेझ कि असं काहितरी नाव आहे.
नक्की आठवत नाही - कारण त्याला भेटत असतो तेव्हा ब्रह्मांडचा ट्रेलर....
तर - डॉक्टर सही आहे.
म्हातारा आहे.
मला म्हातारे डॉक्टर आवडतात.
म्हणजे अनुभव वगैरे ठीके - पण एवढे दिवस धंद्यात राहिला म्हणजे त्याने नक्कीच चांगलं काहितरी केलेलं असणार.
एनीवे - तर डॉक्टर सही आहे.
माधुरीने विचारलं कि हा डिस्क वगैरे काय प्रकार असतो?
तर तो म्हणे कि गाडीचा कसा शॉक अ‍ॅब्झॉर्बर असतो - तसा आपला डिस्क हा प्रकार.
तो असा जनरल चुकुन घसरत नाही.
पण तुझा नवरा जर म्हणतोच आहे कि त्याचा कुठे अ‍ॅक्सिडेंट झाला नाही, तर त्याचा अर्थ त्याचं आता वय होतंय.
माझी बायको अशी एकदम डोळे मोठे हरणासारखे निरागस वगैरे करुन ऐकत राहिली.
नक्की गळ कुणी टाकलेले ते मला कळेना ते बहुतेक नारकॉटिक मुळे.
मग डॉक्टर तिला म्हणाला - आपण तुझ्या डिस्क्स तुझ्या नवऱ्याला ट्रान्स्फर करुयात का?
च्यायला मला एवढं मरणाचं दुखत असताना लोकांना मला हसवण्यात काय असुरी (या आसुरी) - तर काय असुरी आनंद मिळतो काय माहित.
तर तो पुढे म्हणे कि टेन्शन नको घेऊ - वि विल स्लॅप हिम अराउंड अ‍ॅंड ही विल बी ऑल राईट.
नाहितर नवरा बदलुन टाक - कमी, न वापरलेल्या डिस्क्स शोध. ओह बट देन मनी वोन्ट बी दॅट गुड.
मी म्हटलं मी ही नविन कार शोधतो - चांगल्या शॉक अ‍ॅब्सॉर्बर ची.
तर - पहाटेचे तीन.
आणि मला झोपेचा फोबिया.
अमली पदार्थांमुळे विचित्र स्वप्न पडतात.
म्हणजे मी सकाळी उठुन आमच्याकडे एक जुनं वापरात नसलेलं लव्ह सीट आहे - त्याला पॉलिश करत बसलो होतो असं स्वप्न पडलं.
लव्ह सीट वरुन आठवलं - परवा कुणीतरी विचारलं कि तुमचं लव्ह मॅरेज का? म्हटलं सहा वर्षांपुर्वी तर होतं बुवा. आता बहुतेक फक्त मॅरेज.
माधुरी जवळपास नसेल तर मी हेच काय - काहिही बोलु शकतो.
आंडु पांडु समझ्या क्या - मराठा है मराठा!
आणखी एक म्हणजे या प्रकाराला लव्ह सीट का म्हणतात काही माहित नाही.
अगेन - उत्सुकांनी गुगल सर्च मारावा.
आमच्या अर्ध अंडाकृती तिरक्या लव्ह सीट मध्ये लव्ह नक्की कसं करणार हे आम्हाला सहा वर्षांत समजलेलं नाहिए.
एनीवे पाठीत/खांद्यात उठणाऱ्या कळेपेक्षा तिचं अ‍ॅंटिसिपेशन जास्त दु:खद.
मी आयदर आत्ता झोप हॅल्युसिनेट करतोय किंवा मला झोप येतिए.
त्यामुळे मी आता डोळे मिटुन ग्रेस नाहीतर महानोर आठवतो.
ऑर फॉर दॅट मॅटर चंकी पाडे!
सौ. नेनेंची स्वप्नं आपल्या हॅल्युसिनेटिंग नशीबातही नाही.
उगीच कशाला अपेक्षा वाढवा!